De ecosysteem homeostase, ook wel bekend als ecologische homeostase, het is de uitwisseling die plaatsvindt tussen verschillende natuurlijke omgevingen die het mogelijk maken een evenwicht te bewaren binnen een ecosysteem. Deze aanpassingen worden noodzakelijk geacht om het voortbestaan van levende wezens te bereiken.
Over het algemeen kunnen deze homeostatische evenwichten worden begrepen door populaties of systemen te observeren die van elkaar afhankelijk zijn. In de fauna wordt het waargenomen in de relatie tussen de jager en zijn prooi, of tussen herbivoren en hun natuurlijke voedselbron.
In het geval van de planeet in het algemeen wordt het homeostatische evenwicht weerspiegeld in de relatie tussen een ecosysteem en de klimaatveranderingen die optreden.
Ecologische homeostase, ook wel bekend als ecologisch evenwicht, begon rond 1950 in twijfel te worden getrokken toen men bedacht dat radicale en constante veranderingen in populaties vrij frequent voorkomen, en dat evenwicht niet constant is..
Sommigen schatten dat deze theorie zal worden vervangen door de Theory of Catastrophes en de Theory of Chaos.
Het mechanisme voor een ecosysteem om in een perfect ecologisch evenwicht te zijn, is relatief eenvoudig.
Er zijn twee oorzaken die moeten samenkomen: de eerste is dat alle individuen van de soort van een ecosysteem worden behouden en blijven.
De tweede is dat het ecosysteem groot genoeg is om de negatieve factoren te weerstaan en het leven weer samen kan komen..
Een illustratief geval is dat wat voorkomt in plassen of kleine putten. Deze vormen een ecosysteem dat zo klein is dat een simpele droogte de levenskansen elimineert, het evenwicht volledig verstoort en de dood veroorzaakt van zijn bewoners: vissen, kikkers en planten..
Het succes van deze theorie wordt het best gezien wanneer bossen of oerwouden worden geanalyseerd. Het zijn ecosystemen die zo groot zijn dat homeostase ontstaat, zelfs als sommige individuen die daar leven, verdwijnen of migreren.
Wanneer een ecologische of kunstmatige factor een ecosysteem negatief verandert, ontstaat er onmiddellijk een onbalans.
De meest voorkomende ecologische factoren die een negatieve impact hebben, zijn overstromingen, droogtes, aardbevingen, stormen en klimaatveranderingen zoals hittegolven of kou.
De hand van de mens verstoort ook ecosystemen, daarom spreken we van kunstmatige factoren.
Enkele van de oorzaken van ecologische onbalans zijn ontbossing, brandstichting en lucht- en waterverontreiniging met giftige gassen.
Menselijk ingrijpen is misschien wel een van de belangrijkste factoren bij het verlies van homeostase, maar de mens is ook een deelnemer geweest bij het creëren van nieuwe ecosystemen.
In Zuid-Amerika hebben oerwouden zich ontwikkeld uit menselijke plantages. In Afrika hielpen grote brandstichtingen bij de vorming van savannes, wat leidde tot een toename van grazende dieren.
Ondanks het feit dat een ecosysteem beschadigd is, stelt de theorie dat ze na verloop van tijd complexer, resistenter en stabieler worden. Dit leidt tot de reproductie van een nieuwe flora en fauna in die sector..
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.