Mensen hebben interactie met de omgeving en met de gebeurtenissen die ons overkomen, en tonen er gevoelens en emoties over, die ze voegen affectieve waarde toe aan de situaties waarin we leven en de mensen met wie we omgaan. We uiten onze genegenheid door te lachen, te huilen, gebaren, houdingen.
Affectiviteit heeft de functie om onze acties en gedragingen naar verschillende doelen te leiden en onze gemoedstoestand te beïnvloeden.
De manier waarop we de gebeurtenissen ervaren die ons overkomen, verschilt van persoon tot persoon op basis van hun persoonlijkheid, en beïnvloedt ons denken, onze waarnemingen, ons gedrag en de manier waarop we leven.
Hoewel we ons bewust zijn van de emoties die we ervaren, hebben we er geen controle over, aangezien ze spontaan en onmiddellijk verschijnen; het zijn impulsen die van nature voorkomen. niettemin, we hebben de mogelijkheid om te beslissen welke houding we in dit opzicht aannemen.
De adequate uiting van genegenheid heeft een bijzondere relevantie in de ontwikkelingsontwikkeling van kinderen, omdat het eigenwaarde, zelfvertrouwen, persoonlijke acceptatie en de consolidatie van affectiviteit bevordert. De familiekern biedt emotionele veiligheid door uitingen van genegenheid, lichamelijk contact en waardering.
Affectiviteit is interactief, aangezien de emoties en gevoelens die we jegens iemand hebben meestal wederkerig zijn, worden ze zelden gegenereerd jegens iemand die niets voor ons voelt of voor wie we onverschillig staan.
Affectiviteit omvat verschillende concepten die verschillende functies weerspiegelen:
Emoties hebben een biologische en adaptieve functie, ze stellen ons in staat te communiceren hoe we ons voelen en vergemakkelijken sociale interacties en aanpassing aan de omgeving. Ze beïnvloeden op hun beurt psychologische processen zoals perceptie, aandacht en geheugen, en genereren fysiologische en psychologische veranderingen. Ze zijn gerelateerd aan stemming, persoonlijkheid en motivatie.
De basisemoties die er zijn, zijn: angst, walging, vreugde, woede, verdriet en verrassing. Er zijn secundaire emoties, die bestaan uit de primaire: trots, plezier, voldoening, minachting ... en ze zijn gekoppeld aan cultuur en sociale context.
Emoties worden subjectief ervaren, omdat ze onderscheidende gedachten, herinneringen en beelden hebben. Normaal besteden we aandacht aan gebeurtenissen die overeenkomen met en congruent zijn met onze emotionele toestand.
Ze hebben meer fluctuerende veranderingen en zijn afgestemd op de gedachten en taal die ermee gepaard gaan.
De effecten variëren in verschillende culturen, aangezien ze een belangrijke sociale component hebben.
Ze verschijnen langzamer en progressiever, hebben de overhand in de tijd en kunnen spontaan verschijnen (zonder voorafgaande stimulus) of na het verschijnen van bepaalde stimuli.
Parathymia is een affectiviteitsstoornis die wordt gekenmerkt door inadequate emotionele expressie van een persoon in een bepaalde situatie, dat wil zeggen, de getoonde genegenheid is niet in overeenstemming met de context waarin deze zich voordoet. Ook wel 'ongepast affect' of 'affectieve ontoereikendheid' genoemd.
Ongeschiktheid kan verwijzen naar zowel de betekenis als de intensiteit van de affectieve component die met de ervaring gepaard gaat. De reacties van de proefpersoon komen niet op een natuurlijke manier overeen met de inhoud van hun ervaringen, noch met het bewustzijn van zichzelf of hun omgeving.
Een voorbeeld van parathymie zou zijn: glimlachen terwijl we u iets vertellen dat ons zorgen baart (ziekenhuisopname van een familielid, slecht nieuws ...) of terwijl we huilen.
Het wordt vaak gezien in schizofrene patiënten (vooral in gevallen van negatieve schizofrenie) en bij organisch-cerebrale syndromen, omdat het ongebruikelijk is, het optreden ervan bij primaire affectieve syndromen zoals depressieve of manische beelden.
Er zijn verschillende veranderingen in de uitdrukking van emoties, naast parathymie, die overeenkomen met verschillende affectieve stoornissen. Het zijn voorbeelden van emoties die op dat moment ongepast zijn, of van een ongepaste intensiteit of duur.
Pathologisch geluk en verdriet zouden bijvoorbeeld te intense en extreme voorbeelden zijn van een fundamentele en gezonde emotie, en zouden daarom een ongepaste uitdrukking ervan veronderstellen.
Andere affectiviteitsstoornissen zijn:
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.