De agro-ecologie Het is de toepassing van ecologie in de landbouw. Het ontstaat als een benadering die de productie van voedsel en andere producten ondersteunt, door middel van processen die het milieu en kleine landbouwproducenten beschermen..
Aangenomen wordt dat veel van de agro-ecologische principes zo oud zijn als de landbouw zelf (ongeveer 10.000 jaar), maar de recente populariteit en expansie ervan houdt verband met de nadelige sociale en milieueffecten die de zogenaamde "geïndustrialiseerde landbouw" heeft gegenereerd..
De term agro-ecologie wordt momenteel in de wetenschap gebruikt, en ook als een beschrijving van zowel een sociaal-culturele beweging als landbouwpraktijken. Al deze betekenissen hebben heel verschillende betekenissen.
De agro-ecologische benadering past tegelijkertijd ecologische en sociale concepten en principes toe; aan het ontwerp en beheer van voedsel- en landbouwsystemen.
Artikel index
De zogenaamde "groene revolutie" in de landbouw, die plaatsvond van de jaren '40 tot de jaren '70, was een technisch-industriële beweging die de adoptie van nieuwe technologieën promootte, met als doel de oogstopbrengsten te verhogen..
Deze technologieën impliceerden in feite de implementatie van de volgende strategieën:
Deze strategieën zorgden voor een toename van de landbouwproductie in een poging om een groeiende wereldbevolking te voeden. Er kwamen echter ook verschillende onbedoelde schadelijke gevolgen naar voren.
Onder de schadelijke gevolgen van de groene revolutie weten we nu dat nieuwe landbouwvariëteiten met een hoge opbrengst de traditionele variëteiten verdrongen, die goed waren aangepast aan de lokale omstandigheden en een bron van genetische diversiteit waren..
Ook veroorzaakte de toepassing van monoculturen met een hoge opbrengst, zoals die welke worden gebruikt bij de productie van maïs, tarwe en rijst, een vermindering van de voedingskwaliteit van het menselijke dieet door fruit, groenten en traditionele gewassen te vervangen..
Andere milieueffecten als gevolg van de invoering van deze massaproductiesystemen zijn: het verlies van biodiversiteit en leefgebied; verontreiniging van watervoorraden door pesticiden; bodem en water door overmatig gebruik van meststoffen; de vermindering van de hoeveelheid water die beschikbaar is voor irrigatie; onder andere.
Wereldwijde milieubewegingen hebben sinds de jaren zestig gewaarschuwd voor deze milieueffecten die worden veroorzaakt door conventionele landbouwactiviteiten. Deze vormen van mondiale landbouwproductie hebben echter nog steeds de overhand..
Het gebruik van de term agro-ecologie dateert uit de jaren 1930 en werd gebruikt door de Russische agronoom Bensin, die het gebruikte om het gebruik van ecologische methoden bij onderzoek naar commerciële planten te beschrijven..
De term agro-ecologie wordt echter op heel verschillende manieren geïnterpreteerd.
In de meest klassieke betekenis verwijst agro-ecologie naar de studie van puur ecologische verschijnselen binnen het gewas, zoals relaties tussen roofdieren en prooien, of concurrentie tussen gewassen en onkruid..
Over het algemeen omvat agro-ecologie vaak ideeën over een meer ecologische en sociaal gevoelige benadering van landbouw, waarbij niet alleen aandacht wordt besteed aan de productie, maar ook aan de ecologische duurzaamheid van het landbouwproductiesysteem..
Dit is hoe agro-ecologie is gedefinieerd door een van de belangrijkste theoretici in deze discipline, Miguel Altieri, die stelt dat het 'normatieve' gebruik van de term een reeks aannames impliceert over de samenleving en productie, die verder gaan dan de grenzen van de landbouw. veld..
Deze veelheid aan interpretaties van agro-ecologie is aangepakt door Alexander Wezel en zijn medewerkers (2009). Ze melden dat de ontwikkeling van agro-ecologie begon als een wetenschappelijke discipline in de jaren zeventig en eerder..
Toen in de jaren tachtig, als een reeks 'praktijken' en tenslotte als een sociale beweging in de jaren negentig. Tegenwoordig kan de term 'agro-ecologie' worden opgevat als:
Concluderend, agro-ecologie omvat verschillende benaderingen om de echte uitdagingen van landbouwproductie op te lossen. Hoewel agro-ecologie zich aanvankelijk bezighield met de productie en bescherming van gewassen, heeft het zich de afgelopen decennia beziggehouden met kwesties op het gebied van milieu, sociale, economische, ethische en duurzame ontwikkeling..
Agro-ecologie streeft ernaar de interacties tussen planten, dieren, mensen en het milieu te optimaliseren, rekening houdend met de sociale aspecten die moeten worden aangepakt voor een eerlijk en duurzaam voedselsysteem.
Tegenwoordig blijven er drie belangrijke benaderingen bestaan in agro-ecologisch onderzoek, afhankelijk van de bestudeerde schaal:
Agro-ecologie verschilt fundamenteel van andere benaderingen van duurzame ontwikkeling in de volgende opzichten:
Agro-ecologie is gebaseerd op 'bottom-up'-processen (onderkant boven in het Engels), wat betekent dat oplossingen voor bestaande problemen voortkomen uit het lokale en specifieke, en vervolgens opschalen naar het globale en algemene.
Agro-ecologische innovaties zijn gebaseerd op het gezamenlijk creëren van kennis, waarbij wetenschap wordt gecombineerd met traditionele, praktische en lokale kennis van producenten.
Agro-ecologie stelt producenten en gemeenschappen in staat als belangrijkste agenten van verandering, door hun autonomie te verbeteren en zich aan te passen aan bestaande productie-uitdagingen.
In plaats van de praktijken van niet-duurzame landbouwsystemen te wijzigen, tracht agro-ecologie voedsel- en landbouwsystemen te transformeren en de onderliggende oorzaken van bestaande problemen op een geïntegreerde manier aan te pakken. Agro-ecologie biedt dus alomvattende en langetermijnoplossingen.
Agro-ecologie omvat een expliciete focus op de sociale en economische dimensies van voedselsystemen. Het richt zich vooral op de rechten van vrouwen, jongeren en inheemse volkeren.
De Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO) heeft een reeks van 10 sleutelelementen met elkaar in verband staan.
Deze 10 elementen zijn een gids voor openbare beleidsmakers en belanghebbenden bij het plannen, beheren en evalueren van de overgang naar een mondiaal duurzaam landbouwmodel..
Elk van de elementen die door de FAO naar voren zijn gebracht, wordt hieronder heel kort beschreven:
Diversificatie is de sleutel tot agro-ecologische transities, om voedselzekerheid en voeding te garanderen en tegelijkertijd natuurlijke hulpbronnen te behouden, te beschermen en te verbeteren.
Agro-ecologische systemen kenmerken zich door hun grote diversiteit.
Door synergieën te creëren, worden sleutelfuncties in voedselsystemen verbeterd, waardoor de productie en meerdere ecosysteemdiensten toenemen.
Synergieën impliceren gezamenlijke acties van verschillende factoren die elkaar versterken en een uiteindelijk effect opleveren dat groter is dan de som van hun geïsoleerde effecten..
Innovatieve agro-ecologische praktijken produceren meer, met minder externe middelen. Op deze manier wordt de exploitatie van natuurlijke hulpbronnen in de wereldlandbouwproductie tot een minimum beperkt..
Veerkracht geeft uitdrukking aan een hoog herstelvermogen van mensen, gemeenschappen en ecosystemen, na een negatieve impact. Dit is een belangrijk aspect bij het realiseren van duurzame voedsel- en landbouwsystemen..
Gediversifieerde agro-ecologische systemen zijn doorgaans veerkrachtiger, hebben een groter vermogen om te herstellen van schokken, inclusief extreme weersomstandigheden (zoals droogte, overstromingen of orkanen), en zijn beter bestand tegen aanvallen door plagen en ziekten.
Meer recycling tijdens landbouwprocessen betekent een verlaging van de kosten van deze economische activiteit en de veroorzaakte milieuschade.
Agrarische innovaties spelen het beste in op lokale uitdagingen als ze gezamenlijk tot stand komen via participatieve processen. Vandaar het belang van de inzet van lokale gemeenschappen bij de toepassing en ontwikkeling van deze landbouwsystemen..
Bescherming en verbetering van het levensonderhoud op het platteland, rechtvaardigheid en sociaal welzijn zijn essentieel voor duurzame voedsel- en landbouwsystemen.
Agro-ecologie legt speciale nadruk op menselijke en sociale waarden, zoals waardigheid, gelijkheid, inclusie en rechtvaardigheid.
Door traditioneel gezonde, gediversifieerde en cultureel passende diëten te ondersteunen, draagt agro-ecologie bij aan voedselzekerheid en goede voeding met behoud van de gezondheid van ecosystemen.
Duurzame landbouw en voedsel vereisen transparante, verantwoordingsplichtige en effectieve bestuursmechanismen op verschillende schaalniveaus, van lokaal tot nationaal en tot mondiaal..
Deze transparante bestuursmechanismen zijn vereisten voor het creëren van een stimulerende omgeving waarin producenten hun systemen kunnen transformeren volgens agro-ecologische concepten en praktijken..
De circulaire economie impliceert het maximaal benutten van hulpbronnen en het hergebruik van afval in andere processen.
Dit soort economieën, beschouwd als solidariteit, brengt producenten en consumenten opnieuw met elkaar in contact en biedt innovatieve oplossingen om binnen onze planetaire grenzen te leven. Agro-ecologie zoekt deze herverbinding.
Bovendien garandeert de circulaire economie de sociale basis voor inclusieve en duurzame ontwikkeling.
De huidige voedsel- en landbouwsystemen zijn erin geslaagd grote hoeveelheden voedsel aan de wereldmarkten te leveren. Ze genereren echter negatieve sociaal-ecologische resultaten vanwege:
Veel van deze huidige problemen houden verband met "industriële landbouw". Zo hebben intensieve monoculturen en landbouwpercelen op industriële schaal, die nu landbouwlandschappen domineren, de lokale biodiversiteit weggevaagd, waardoor de afhankelijkheid van chemische meststoffen en giftige pesticiden is toegenomen..
Deze praktijken leiden ook tot het ontstaan van zeer kwetsbare landbouwsystemen..
Gezien alle problemen van het huidige industriële landbouwproductiemodel, komt agro-ecologie naar voren als een model van duurzame landbouw, gebaseerd op het behoud van het milieu en sociale evenwichten..
Agro-ecologie houdt rekening met: de diversificatie van boerderijen en landbouwlandschappen, de vervanging van natuurlijke biologisch afbreekbare inputs door chemische inputs, de optimalisatie van de biodiversiteit en het stimuleren van interacties tussen de verschillende soorten landbouwecosystemen.
De vele landbouwtechnieken van de agro-ecologie omvatten het ontwerp van systemen die zijn aangepast aan de lokale omstandigheden, waarbij gebruik wordt gemaakt van praktijken met minimale impact op het milieu, zoals compostering, vermicultuur, geïntegreerde plaagbestrijding en vruchtwisseling..
Daarnaast omvat agro-ecologie sociale aspecten die het landbouwproductiemodel ondersteunen.
Gediversifieerde agro-ecologische systemen houden de koolstof in de bodem in stand, bevorderen de biodiversiteit, herstellen de bodemvruchtbaarheid en behouden de opbrengsten in de loop van de tijd, wat een basis vormt voor een veilig boerenbedrijf.
Talrijke onderzoeken hebben aangetoond dat SAD's kunnen concurreren met industriële landbouw in termen van totale productie, met bijzonder robuuste prestaties onder milieubelasting..
Gediversifieerde agro-ecologische systemen bevorderen ook diversificatie van diverse diëten en verbeteringen in de gezondheid van de bevolking..
Conventionele agro-industriële productiesystemen hebben zeer negatieve sociaal-ecologische effecten gegenereerd die nu duidelijk zijn.
Daarom is er wereldwijd een groeiende belangstelling voor het creëren van kennis die toepasbaar is op agro-ecologische (duurzame) productie, de ontwikkeling van nieuwe vormen van samenwerking en zelfs nieuwe marktrelaties, die conventionele winkelcircuits vermijden..
Aangenomen wordt dat een grotere mondiale politieke stimulans de opkomst van alternatieven zou bevorderen die zijn aangepast aan regionale en lokale behoeften, naast een verandering in de productiewijze van mondiale voedselsystemen..
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.