Ik laat je het beste achter citaten van onder dezelfde ster, film gebaseerd op het liefdesboek van John Green De fout in onze sterren. De hoofdpersonen zijn Hazel Grace, Augustus Waters, Isaac en Peter.
Dit verhaal vertelt hoe een tiener van zestien, Hazel Grace, leert omgaan met longkanker. In een poging haar lijden draaglijker te maken, overtuigen haar ouders haar om naar een steungroep voor jongeren met kanker te gaan..
Daar ontmoet hij een voormalige basketbalspeler die een been heeft verloren als gevolg van osteosarcoom, Augustus Waters. Dit ontroerende verhaal toont ons de melancholische reflecties van personages die weten dat ze aan het einde zijn. Mogelijk bent u ook geïnteresseerd in deze zinnen uit romantische films of deze uit Love, Rosie.
-Mijn gedachten zijn sterren die ik niet in sterrenbeelden kan opnemen. -Augustus.
-Je kunt niet kiezen of ze je in deze wereld pijn zullen doen, maar je kunt kiezen wie je het aandoet. -Augustus.
-Ik zal je ons liefdesverhaal niet vertellen, omdat het - zoals alle echte liefdesverhalen - met ons zal sterven, zoals het hoort. -Augustus.
-Ik weet dat de zon het enige land dat we hebben zal verzwelgen, en ik ben verliefd op je. -Augustus.
-Ik word verliefd op de manier waarop je in slaap valt. Langzaam, en dan plotseling. -Hazel.
-Sommige oneindigheden zijn groter dan andere oneindigheden. -Hazel.
-De sporen die mensen achterlaten zijn gewoonlijk littekens. -Augustus.
-Het enige dat erger is dan sterven aan kanker, is een kind dat sterft aan kanker. -Hazel.
-Ik zou het niet erg vinden, Hazel Grace. Het zou een voorrecht zijn als mijn hart voor jou gebroken was. -Augustus.
-Soms begrijpen mensen de beloften die ze doen om ze na te komen, niet. -Hazel.
-De wereld is geen wensvervullingsfabriek. -Augustus.
-Pijn verandert je niet, Hazel. Het onthult je. -Augustus.
-Hazel Grace. Ik kan niet stoppen met aan dit verdomde boek te denken. Ik denk echter dat we sluiting nodig hebben, vind je niet? -Augustus.
-Ik ging naar de steungroep. Niet omdat ik het wilde of omdat ik dacht dat het me zou helpen. Maar om dezelfde reden dat ik tegenwoordig alles deed om mijn ouders gelukkig te maken. -Hazel.
-U kunt niet beslissen of u in deze wereld al dan niet gekwetst zult worden, maar u kunt kiezen wie u pijn zal doen. Ik hou van mijn beslissingen, ik hoop dat ze de hare leuk vindt. -Augustus.
-Ik kan niet geloven dat ik hou van een meisje met zulke afgezaagde verlangens. Vreselijk. -Augustus.
-Ik ben een granaat, en op een gegeven moment ga ik ontploffen, en ik wil het aantal slachtoffers zo klein mogelijk houden, oké? -Hazel.
-Oké longen, hou je zaken een week lang op orde. -Hazel.
-Geachte mevrouw. Lancaster, ik kan uw vragen niet beantwoorden, althans niet schriftelijk […]. Maar als u het wilt weten en u bent ooit in Amsterdam, dan kunt u mij op uw gemak bezoeken. -Van Houten.
-Ze hebben ook doktoren in Amsterdam. En kanker. -Hazel.
-Er is geen gebrek aan schuld onder onze sterren. -Peter van Houten.
-Peter van Houten. Hij is de enige persoon die ik in mijn leven ben tegengekomen die echt weet wat het is om dood te gaan, maar die niet echt is overleden. -Hazel.
-Begrafenissen, zo heb ik besloten, zijn niet voor de doden. Ze zijn voor de levenden. -Hazel.
-Dhr. Lancaster! Hoe gaat het ermee? Ze lieten me niet passeren, het is zoiets als alleen voor familieleden. […] Kunt u hem vertellen dat ik hier was? -Augustus.
-Wat gebeurt er als u ziek wordt in het buitenland? Niet alle kankers zijn hetzelfde, en die van jou is bijzonder ongebruikelijk, Hazel. -Dr. Maria.
-Dus wat is jouw verhaal? […] Nee, nee, nee, nee, je ware verhaal. Je hobby's, je passies, je rare fetisjen. -Augustus.
-Augustus Waters was een eigenwijs klootzak. Maar we vergeven hem. Niet omdat hij knap was op een bovenmenselijke manier, of omdat hij pas 19 was, terwijl hij meer had moeten zijn -Isaac.
- "Altijd" is als hun zin, ze vertellen elkaar altijd dat ze "altijd" van elkaar en van anderen zullen houden. Ze hebben elkaar dit jaar waarschijnlijk "altijd" ongeveer veertien miljoen keer geschreven. -Augustus.
-Weet je dat Gus de hele tijd over je praat? -Isaac ._- We zijn gewoon vrienden. -Hazel.
-Isaac! De kussens breken niet. Je moet iets breken [biedt hem een basketbaltrofee aan] Ik was op zoek naar een manier om mijn vader te vertellen dat ik basketbal haat. Doe Maar! -Augustus.
-Het is niet alsof ik je mijn wens of iets dergelijks ga geven, Hazel. Weet u, ik wil ook deze meneer Peter Van Houten ontmoeten. Ik sprak met de genieën en ze waren het daarmee eens. We vertrekken over een maand. -Augustus.
-Het was ondragelijk, elke seconde erger dan de vorige. […] Ik herinner me dat ik niet kon ademen en mijn borst brandde als vuur. De verpleegster vroeg me om mijn pijn te beoordelen. En hoewel ik niet kon praten, stak ik negen vingers op. -Hazel.
-Kijk, ik vind je leuk. En ik vind het leuk om met jou om te gaan en zo. Maar we kunnen dit niet laten voortduren. -Hazel.
-Het belangrijkste is niet de onzin die de stemmen je vertellen, maar wat de stemmen voelen. -Van Houten.
-Op een dag vulden mijn longen zich met water en het moet het einde zijn geweest, maar er gebeurde iets vreemds. De antibiotica werkten en mijn longen werden leeggemaakt. Toen zat ik in een experimentele studie. -Hazel.
-Ik heb plannen gemaakt met Augustus Waters. -Hazel.
-We gaan naar Amsterdam. We hebben een oplossing voor het probleem gevonden, laten we gaan! We spraken met Dr. Maria, iedereen weet het. Maar slechts drie dagen, niet zes. We hebben daar zelfs een oncoloog. -Frannie.
-Misschien zal "oké" onze "altijd" zijn. -Augustus.
-Voor het geval je het je afvroeg, daarom vind ik je leuk, Hazel Grace. Je hebt het zo druk met jezelf te zijn dat je niet beseft dat je ongekend bent. -Augustus.
-Mijn naam is Augustus Waters. Ik ben nu ongeveer anderhalf jaar in remissie. Mijn angsten? Vergetelheid.
-Hij zei dat de PET bemoedigend was. Ik zoek geen politiek asiel, het is een paar dagen, het is gewoon vakantie. -Hazel.
-Ik dacht dat we in de kelder van een kerk waren, maar we zijn blijkbaar in het hart van Jezus. -Augustus.
-Vergeetachtigheid is onvermijdelijk. En als dat je bang maakt, dan raad ik je aan het te negeren. God weet dat iedereen dat doet. -Hazel.
-Oh mijn god, ik vlieg Oh mijn God, we vliegen. We zijn ... we vliegen! Kijk naar beneden! Niets is ooit zo gezien in de hele menselijke geschiedenis! -Augustus.
-Het goede nieuws is dat er geen tumorgroei is en dat er ook geen nieuwe tumoren in uw lichaam zijn. We zijn zo opgelucht. -Michael.
-Steungroepen zijn een geweldige manier om contact te maken met mensen die hetzelfde avontuur beleven. Geef het een kans. Wie weet? Misschien vind je begrip. -Dr. Maria.
-Hazel Grace, zoals velen voor jullie, zal ik dit met alle genegenheid van de wereld zeggen, je hebt je wens dom gebruikt. […] Het goede was dat ik de mijne bewaarde. -Augustus.
-Dat was mijn leven. Reality-shows, doktersafspraken, acht geneesmiddelen op recept, drie keer per dag. Maar het ergste van alles, een steungroep. -Hazel.
-Sommige toeristen denken dat Amsterdam de stad van de zonde is, maar in werkelijkheid is het de stad van vrijheid. -Frannie.
-Zoals ik Geniuses vertel, reis ik óf in stijl, óf ik reis helemaal niet. -Augustus.
-Kom op, bedenk gewoon iets om me te vertellen. Het eerste waar je aan denkt, is iets waar je van houdt. -Augustus.
-Heb je je ooit afgevraagd waarom je teveel om je dwaze vragen geeft? -Van Houten.
-Is dit waar je al je liefdesoverwinningen brengt? -Hazel ._- Ja, allemaal. Misschien ben ik daarom nog maagd. -Augustus.
-Hé, Gus, luister. Waarom ga je niet naar huis? Rust, oké. -Michael.
-U denkt dat de enige manier om een zinvol leven te leiden, is dat iedereen zich u herinnert. Moge iedereen van je houden! Raad eens, Gus, dit is jouw leven! Dit is alles! Je krijgt mij, je familie en de wereld. -Hazel.
-Ik denk dat we in deze wereld een keuze hebben over hoe we droevige verhalen vertellen. We kunnen ze zoeten. […] Maar dat is gewoon niet de waarheid. Dit is de waarheid. -Hazel.
-Ze vertelde me dat ze vóór de operatie het uit wilde maken omdat ze er niet meer tegen kon. Ik sta op het punt mijn gezichtsvermogen te verliezen en ze kan er niet tegen. -Isaac.
-Hazel Grace, ik hoop dat je beseft dat het proberen om afstand van mij te houden op geen enkele manier mijn genegenheid voor jou vermindert. Al uw inspanningen om bij u weg te komen, zullen mislukken. -Augustus.
-Toen ik me beter begon te voelen, vertelde de verpleegster me dat ik een vechter was. 'Weet je hoe ik dat weet?', Zei hij. "Je gaf een 9 tot een pijn van 10." Ik heb het niet gedaan om dapper te zijn. Ik was mijn tienen aan het redden. - Hazel.
-OMG! Stop met flirten met mij! -Hazel.
-Inslag! Een middelbare schoolmeisje! Nou, dat verklaart de sfeer van verfijning. -Augustus.
-Ik ben Augustus Waters, ik ben 18 jaar oud. Ik kreeg anderhalf jaar geleden osteosarcoom en daardoor verloor ik deze baby [toont haar prothetische rechterbeen]. Nu ben ik gedeeltelijk cyborg, wat geweldig is. -Augustus.
-Ik hou ervan als je in medische bewoordingen tegen me spreekt. -Augustus.
-Dat is het detail over pijn. Het vraagt om gevoeld te worden. -Augustus.
-Ik weet wat je denkt. Dat is niet eerlijk voor hem. Het is niet. Hij heeft dit in zijn leven niet nodig. Ik bedoel, niemand heeft het nodig. Ik ben meer moeite dan ik waard ben. -Hazel.
-Mijn naam is Hazel Grace Lancaster. En Augustus Waters was de ongelukkige liefde van mijn leven. Ons verhaal is een episch liefdesverhaal, en ik kan waarschijnlijk niet meer zeggen zonder in tranen uit te barsten. -Hazel.
-Ik heb een vraag. Kan ik nog naar Amsterdam gaan? -Hazel.
-Ik ben niet doof, alleen blind, zodat ik ze kan horen als ze lachen om mijn handicap. -Isaac.
-Gus, mijn liefste, ik kan niet eindigen met je te vertellen hoe dankbaar ik ben tot in onze kleine oneindigheid. Ik zou het voor niets ter wereld willen ruilen. Je gaf me een eeuwigheid met mijn dagen geteld. Ik ben dankbaar. -Hazel.
-Dit is een kans die u misschien niet meer zult hebben. Nooit. Zelfs als het medicijn werkt, begrijp ik niet waarom ... -Hazel.
-Om helemaal eerlijk te zijn, vind ik dat heel oprecht. Je weet wel? Je sterft gewoon midden in je leven. We sterven midden in een zin. -Hazel.
-Dit is een goed leven, Hazel Grace. -Augustus.
-Jij bent het secundaire effect van een evolutieproces dat niets geeft om de levens van individuen. Je bent een mislukt experiment in mutatie. -Van Houten.
-Ik heb geprobeerd je te vertellen dat ik geweldig ben. -Augustus.
-Ik ben verliefd op jou. Ik weet dat liefde slechts een roep in de leegte is, en dat vergetelheid onvermijdelijk is, en dat we allemaal gedoemd zijn. -Augustus.
-Bent u bereid, ook al heeft u kanker, geld te geven aan een bedrijf om nog meer kanker te krijgen? Laat me je vertellen, niet kunnen ademen is stom. -Hazel.
-Dat is ongelooflijk. Hazel, dat is prachtig. En een beetje gek. Hij heeft je net ontmoet en geeft je zijn wens! Dat is lief, tenzij…. Is je vriendje? -Frannie.
-Kom op Hazel Grace, neem een kans met mij. -Augustus.
-Ik ben zo opgewonden dat ik nauwelijks kan ademen! -Hazel.
-Mijn bedoeling is om een buitengewoon leven te leiden. Om herinnerd te worden. -Augustus.
-Welkom in mijn woonplaats. Mijn oude mannen noemen ze 'stimuli'. Vraag het niet. […] Dit is Augustoland. Dit is mijn kamer. -Augustus.
-Mijn kanker was oorspronkelijk schildklier, maar nu heb ik een indrukwekkende kolonie in mijn longen. […] Behalve terminale kanker? Ik denk dat het goed gaat. -Hazel.
-Het belangrijkste bij een MRI is om helemaal niet te bewegen. Maar die dag was het bijna onmogelijk. -Hazel.
-Ik wil geen wereld zien zonder Augustus Waters erin. -Isaac.
-Ik wil naar Amsterdam, Gus. En ik wil dat Van Houten me vertelt wat er na dit boek is gebeurd. Maar ik wil dit specifieke leven ook niet. Ik denk dat alles verkeerd is. -Hazel.
-Ik zit in een achtbaan die alleen omhoog gaat, mijn vriend. -Augustus.
-Mam, als je wilt dat ik een tiener ben, stuur me dan niet naar een steungroep. Geef me maar een nep-ID zodat ik naar de clubs kan gaan, cocktails kan drinken en wiet kan roken. -Hazel.
-Omdat je mooi bent, en ik heb lang geleden besloten dat ik mezelf niet de eenvoudigste genoegens die er zijn, zal onthouden. -Augustus.
-In pamfletten en websites wordt depressie altijd als bijwerking van kanker genoemd. Depressie is geen bijwerking van kanker, het is een bijwerking van sterven. -Hazel.
-Ze vermoorden je niet, tenzij je ze aanzet. Ik heb er nog nooit een aangestoken. Het is een metafoor, ziet u. Je stopt iets dat je kan doden tussen je tanden, maar je geeft het niet de kracht om het te doen. -Augustus.
-Hij was dertien toen ze hem vonden. Praktisch het ergste geval. Schildklierkanker in stadium 4. Er is niet veel te doen, maar het hield ze zeker niet tegen. Chirurgie, bestraling, chemotherapie. Meer straling. -Hazel.
- "Beste meneer Waters, ik schrijf u om u te bedanken voor uw correspondentie […]". Het kan zijn dat ik de assistent van Van Houten heb gevonden en haar heb geschreven. Misschien stuurde ze de post door naar Van Houten. -Augustus.
-Hij wilde je al een paar dagen bellen, maar had gewacht tot hij een samenhangende mening had over 'An Imperial Pain'. -Augustus.
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.