De 50 beste zinnen van Nezahualcóyotl

Ik laat je het beste achter zinnen van Nezahualcóyotl, ook wel bekend als El Rey Poeta. Dit personage was de heerser (tlatoani) van Texcoco, tegenwoordig onderdeel van de staat Mexico, en maakte de regio tot een van de meest bloeiende, cultureel gezien, van het oude Mexico. Hij was ook een architect en academicus van die tijd. Zijn moedertaal was Nahuatl.

Mogelijk bent u ook geïnteresseerd in deze uitdrukkingen van historische figuren.

-Ik hou van het lied van de cenzontle, een vogel met vierhonderd stemmen, ik hou van de kleur van jade en de zenuwslopende geur van bloemen; Maar ik hou meer van mijn broer de man.

-De machtigste krijger is degene die erin slaagt zichzelf te verslaan.

-Ik zoek alleen de bloemen, op aarde ben ik gekomen om ze te snijden. Hier snij ik al de kostbare bloemen, voor mij snij ik die van vriendschap: ze zijn jouw wezen, o prins!

-De vogel loopt daarheen, babbelt en zingt, hij komt om het huis van God te zien. Alleen met onze bloemen

-Alleen in uw schilderijenboek leven we, hier op aarde.

-Om uw kinderen van deze ondeugden en rampen te verlossen, moet u ervoor zorgen dat ze zich van kinds af aan overgeven aan deugd en banen.

-Ik ben verdrietig geworden, ik treur. Je bent niet langer hier, niet meer, in de regio waar het op de een of andere manier bestaat. U liet ons zonder voorziening op aarde achter. Hiervoor verslijt ik mezelf.

-De mooie fazant zingt over de bloemen, zijn lied ontvouwt zich in het binnenste van de wateren. Verschillende rode vogels reageren op hem. De prachtige rode vogel zingt prachtig.

-Als ik nooit stierf, als ik nooit verdween. Daar waar geen dood is, daar waar ze veroverd is, mag ik daarheen gaan.

-Moge uw hart recht worden gemaakt: hier zal niemand eeuwig leven.

-Ik kijk naar hun gezichten, overal adelaars en tijgers, uit ervaring ken ik de jades, de kostbare armbanden.

-We doen dingen verkeerd, oh vriend. Om deze reden rouwt u niet, dat maakt ons ziek, veroorzaakt ons de dood. Doe je best, we zullen allemaal naar de mysterieuze regio moeten gaan.

-Zullen ze nog een keer komen, zullen ze weer leven? Slechts één keer komen we om, slechts één keer hier op aarde.

-Hoe leef je naast de mensen? Handelt hij onnadenkend, leeft hij, hij die mensen ondersteunt en verheft?

wij zijn blij. Alleen met onze liedjes gaat zijn verdriet om.

-Zelfs als je van jade was gemaakt, zelfs als je daarheen gaat, naar de plaats van het vlezige. We zullen moeten verdwijnen. Niemand zal worden verlaten.

-God, onze Heer, wordt overal aangeroepen, Hij wordt ook overal vereerd. Hij zoekt zijn glorie, zijn roem op aarde. Hij is degene die dingen uitvindt, hij is degene die zichzelf uitvindt.

-Niemand kan vrienden zijn met de gever van het leven. Waar zullen we dan heen gaan? Ga rechtop zitten, we zullen allemaal naar de plaats van mysterie moeten gaan.

-Je deelt alleen bloemen uit die bedwelmende, mooie bloemen zijn. Jij bent de zanger. In het lentehuis maak je mensen blij.

-Alsof het van goud is gemaakt, als een fijne ketting, als het brede verenkleed van een quetzal, dus ik waardeer je ware lied: ermee ben ik blij.

-Als een schilderij zullen we vervagen. Als een bloem moeten we op aarde drogen. Welke kleding van quetzalveren, zacua, tegels, we zullen omkomen.

-Ik voel me buiten zinnen, ik huil, ik rouw als ik denk, zeg en onthoud.

-Met bloemen schrijf je, schenker van leven. Met liedjes van kleur, met duistere liedjes voor degenen die op aarde moeten leven.

-Niets is voor altijd op aarde: een klein beetje hier. Zelfs als het van jade is gemaakt, breekt het, zelfs als het van goud is, breekt het, zelfs als het verenkleed is van een quetzal, scheurt het.

-Met zwarte inkt wis je wat de broederschap, de gemeenschap, de adel was. Je geeft schaduw aan degenen die op aarde moeten leven.

-Alles wat waar is (dat een wortel heeft), zeggen ze dat het niet waar is (dat geen wortel heeft).

-Neem nu je cacao, laat hem al gedronken zijn! Laat de dans plaatsvinden, begin de dialoog van de liedjes! Dit is niet ons huis, we zullen hier niet wonen, je zult toch moeten vertrekken.

-Alleen daar in het binnenste van de hemel vind je je woord uit, schenker van leven! Wat ga je bepalen? Zal je hier ergernis over hebben? Wilt u uw roem en uw glorie op aarde verbergen??

-Eindelijk begrijpt mijn hart het: ik hoor een lied, ik overweeg een bloem: ik hoop dat ze niet verdorren!

-Ik ben verdrietig, ik treur, ik de Heer Nezahualcoyotl, met bloemen en met liederen herinner ik me de prinsen, degenen die naar Tezozomoctzin gingen, naar Cuacuahtzin.

-Met gretigheid die ik wil, verlang ik naar vriendschap, adel, gemeenschap. Met bloemrijke liedjes leef ik.

-In de lucht smeed je je ontwerp. Je besluit het: ben je het zat en verberg je hier je roem en glorie op aarde? Wat besluit je?

-Moet ik op aarde staan? Wat is mijn lot? Ik ben behoeftig, mijn hart lijdt, jij bent gewoon mijn vriend op aarde, hier.

-Hoe moet ik gaan? Zal ik niets op aarde achterlaten? Hoe moet mijn hart handelen? Komen we tevergeefs leven, om op aarde te ontkiemen? Laten we tenminste bloemen achterlaten. Laten we in ieder geval liedjes achterlaten.

-Ben je waar, heb je een wortel? Alleen hij die alle dingen beheerst, de gever van het leven. In dit recht? Is het niet, zoals ze zeggen? Dat ons hart geen pijniging heeft!

-Zonder geweld blijft het en bloeit het te midden van zijn boeken en schilderijen, er is de stad Tenochtitlan.

-Daar waar het op de een of andere manier bestaat. Ik wou dat ik de prinsen kon volgen, breng ze onze bloemen! Kon ik de prachtige liedjes van Tezozomoctzin maar voor mijzelf maken! Uw naam zal nooit vergaan.

-Ik ben Nezahualcóyotl, ik ben de zanger, ik ben een papegaai met een grote kop. Neem je bloemen en je waaier mee, begin met ze te dansen!

- Niemand kan aan zijn zijde staan, slagen, regeren op aarde. Alleen jij verandert dingen, zoals ons hart weet: niemand kan aan zijn zijde staan, slagen, regeren op aarde.

-Het lied weerklinkt, de klokken klinken. Onze bloemrijke rammelaars reageren erop. Giet bloemen, verheug je over het lied.

-De gever van het leven maakt ons gek, bedwelmt ons hier. Kan niemand aan zijn zijde staan, slagen, regeren op aarde?

-Waar gaan we heen, waar de dood niet bestaat? Meer, hiervoor zal ik huilen leven? Moge je hart recht worden gemaakt: hier zal niemand eeuwig leven.

-Kostbare werkelijkheden laten het regenen, jouw geluk komt van jou, gever van leven! Oloreuze bloemen, kostbare bloemen, ik verlangde ernaar, ik had ijdele wijsheid ...

-Wat van dit leven wordt geleend, dat we het in een oogwenk moeten verlaten zoals anderen het hebben achtergelaten.

-Mijn bloemen houden niet op, mijn liedjes houden niet op. Ik zing, ik voed ze op, ze verspreiden zich, ze verspreiden zich. Zelfs als de bloemen verwelken en geel worden, worden ze daarheen gedragen, met gouden veren in het huis van de vogel..

-Dit is hoe we zijn, we zijn sterfelijk, vier bij vier wij mannen, we zullen allemaal moeten vertrekken, we zullen allemaal op aarde moeten sterven.

-Hoe moet mijn hart handelen? Komen we tevergeefs leven, om op aarde te ontkiemen?

-Laat mijn hart niet verontrust worden. Denk niet meer na. Echt met mijzelf heb ik mededogen op aarde.

-Leef in vrede, breng het leven in rust door!

-Breid uw mededogen uit, ik sta aan uw zijde, u bent God. Misschien wil je me vermoorden? Is het waar dat we ons verheugen, dat we op aarde leven??