De Ecuadoriaanse dichters De meest erkende waren enkele van de meest invloedrijke schrijvers van de twintigste eeuw, die in het contrast van politieke en sociale problemen met de schoonheid van hun land een bastion vonden om te schrijven.
Deze schrijvers, elk met hun eigen boodschap, komen uit zulke verschillende achtergronden, variërend van elites tot verarmde klassen. Onder hen zijn Gonzalo Escudero, Karina Gávez en José Joaquín de Olmedo.
Enkele van de meest bekende dichters dateren uit het begin van de 20e eeuw of zelfs eerder. Sommigen van hen zijn erkend als enkele van de belangrijkste Latijnse dichters, samen met Jorge Luis Borges, Pablo Neruda en Octavio Paz..
Tegenwoordig spreken veel van de auteurs van dit genre nog steeds over de schoonheid van Ecuador en de opvallende ongelijkheden die in veel andere Latijns-Amerikaanse landen worden waargenomen..
Gonzalo Escudero, geboren in Quito op 28 september 1903 en stierf te Brussel op 10 december 1971, was een Ecuadoriaanse dichter en diplomaat.
Hij was de zoon van politicus Manuel Eduardo Escudero en Elina Moscoso Dalgo. Uit nieuwsgierigheid behaalde hij op 15-jarige leeftijd met zijn gedicht de eerste plaats in de Nationale Poëziewedstrijd De gedichten van Art.
Kort daarna behaalde hij zijn doctoraat in de jurisprudentie aan de Centrale Universiteit van Ecuador. Hij werd onderscheiden als hoogleraar internationaal recht aan de Universiteit van Quito.
Daarnaast was hij minister van Onderwijs, Kamersecretaris en minister van Buitenlandse Zaken. Hij diende ook als ambassadeur in verschillende Zuid-Amerikaanse landen tussen 1956 en 1965..
Tot zijn meest opmerkelijke werk behoren Inleiding tot de dood uit 1930, Orkaan- en zonneschroeven uit 1933, Itanoche uit 1947, Lucht standbeeld uit 1951, Angel Matter uit 1953, Zelfportret uit 1957, en Requiem voor het licht uit 1971.
Zijn werk wordt gedefinieerd als zeer avant-garde met een duidelijke invloed van het modernisme. Het heeft karakteristieke ritmes en muzikaliteit die het onderscheiden van andere dichters.
Karina Gálvez, geboren op 7 juli 1964 in Guayaquil, is een Ecuadoriaans-Amerikaanse dichteres.
Hij woonde van 1985 tot 2012 in de staat Californië in de Verenigde Staten en heeft sindsdien weer in Ecuador gewoond. Hij studeerde economie aan de Katholieke Universiteit van Santiago de Guayaquil en behaalde een graad in toerisme en onroerend goed aan de California Travel School. Hij spreekt ook Engels, Frans, Italiaans, Duits en Portugees.
Zijn eerste boek Poëzie en liedjes verscheen in 1995 en bevat zowel Spaanse als Engelse versies van zijn gedichten.
Een selectie van zijn gedichten is opgenomen in de bloemlezing van Nieuwe poëzie en Spaans-Amerikaans verhaal van de 21e eeuw gepubliceerd in Spanje. Een andere van zijn bekendste producties is de proza-poëzie genaamd Ecuador dat doet pijn.
Zijn gedichten zijn vertaald in het Engels, Roemeens, Bulgaars, Tsjechisch en Slowaaks. Elk van zijn geschriften heeft een romantische en gemakkelijk te lezen toon.
Veel voorkomende thema's zijn ook liefde en odes aan Guayaquil en Californië. Hij heeft ook verschillende gedichten en geschriften geschreven voor een kinderpubliek, zoals De kleine ster van het zuiden Y Er was eens een eend.
José Joaquín de Olmedo y Maruri, geboren in Guayaquil op 20 maart 1780 en stierf in dezelfde stad op 19 februari 1847, was een president van Ecuador en een dichter.
Hij was de zoon van de Spaanse kapitein Don Miguel de Olmedo y Troyano en de Guayaquileña Ana Francisca de Maruri y Salavarría.
Tijdens zijn leven wijdde hij zich aan het maken van onder meer romans, sonates en gedichten. De rode draad in zijn producties was patriottisme.
Een van zijn meest erkende werken zijn Ik zing voor Bolívar, Winnaar in Miñarica Y Aan generaal Flores. Hij ontwierp ook de vlag en het schild van Guayaquil en componeerde de teksten voor het volkslied. In 1848 werd het gepubliceerd Poëtische werken, een verzameling van zijn werken.
Jorge Carrera Andrade, geboren in Quito op 18 september 1903 en stierf in dezelfde stad op 7 november 1978, was een Ecuadoriaanse dichter, historicus en diplomaat.
Hij studeerde filosofie en letteren in Spanje en studeerde later buitenlandse betrekkingen in Frankrijk. Hij diende als consul en ambassadeur in tal van landen in Amerika, Azië en Europa.
Zijn carrière in de literatuur omvat werk in verschillende genres, waaronder poëzie, kritiek, vertaling en redactie..
In 1922 publiceerde hij Onuitsprekelijke vijver met thema's die verwijzen naar de natuur. Een ander van zijn meest opmerkelijke werken is De krans van stilte van 1926 waarin het in een lijn blijft waarin het verwijst naar meer aardse en kleine kwesties in vergelijking met andere, meer transcendentale en politieke van andere auteurs uit die tijd.
De zogenaamde "Decapitated Generation" werd gevormd door een groep jonge Ecuadoriaanse schrijvers in de eerste twee decennia van de 20e eeuw..
Het bestond uit Ernesto Noboa en Caamaño, Humberto Fierro, Medardo Ángel Silva en Arturo Borja. Deze dichters werden onder deze naam gegroepeerd omdat ze allemaal op jonge leeftijd stierven als gevolg van zelfmoordoorzaken of redenen die niet duidelijk konden worden vastgesteld..
De term is bedacht door journalisten en historici die de overeenkomsten in de verzen van deze kunstenaars opmerkten.
Ernesto Noboa y Caamaño, geboren in Guayaquil op 2 augustus 1889 en stierf in Quito op 7 december 1927, was een Ecuadoriaanse dichter. Noboa y Caamaño kwam uit een rijke familie in de stad Guayaquil. Tijdens zijn jeugd leed hij aan constante neurosen die werden verzacht met morfine.
Al zijn werk is verzameld in een boek met de titel Romantiek van de uren, gepubliceerd 1922. Vesperale emotie is een van zijn meest erkende gedichten en luidt een nieuw tijdperk in voor de compositie van dit genre in Ecuador.
Voor zijn dood riep een boek De schaduw van de vleugels dat nooit het licht heeft gezien. Zijn delicate en precieze poëzie vertoont duidelijke invloeden van Baudelaire, Samain en Verlaine..
Humberto Fierro, geboren in Quito in 1890 en stierf in dezelfde stad op 23 augustus 1929, was een Ecuadoriaanse dichter. Fierro kwam uit een rijke familie, de zoon van Enrique Fierro Rosero en Amalia Jarrín Zapata.
In 1919 publiceerde Fierro zijn eerste boek getiteld De luit in de vallei en zijn tweede boek Palatijnse avond het werd gepubliceerd tot 1949, 20 jaar na zijn dood. Zijn inspiratie haalde hij uit het lezen van auteurs als Baduelaire, Rimbaud, Verlaine en Hugo.
Medardo Ángel Silva, geboren in Guayaquil op 8 juni 1898 en stierf in dezelfde stad op 10 juni 1919, was een Ecuadoriaanse dichter.
Silva kwam uit een arbeidersgezin. Hij bezocht echter tijdens zijn jeugd een prestigieuze school en kwam werken in de krant "El Telégrafo" in de stad..
Net als de andere zogenaamde leden van de "Onthoofde Generatie", werd Fierro sterk beïnvloed door de modernistische beweging van Rubén Darío en de Franse romantische poëzie van de 19e eeuw..
Zijn gedichten hebben een fantasie gemeen en tegelijkertijd een fascinatie voor de dood. Hij gebruikte enkele pseudoniemen zoals "Jean d'Agreve" en "Oscar Rene" voor zijn literaire werk dat postuum gepubliceerd zou worden..
Zijn enige gepubliceerde werken tijdens zijn leven waren de gedichten van De boom van goed en kwaad 1918 en de roman Maria Jezus uit 1919. Een selectie gemaakt door Gonzalo Zaldumbique en gebeld Gekozen gedichten werd in 1926 in Parijs gepubliceerd.
Een van zijn bekendste gedichten, De ziel op de lippen, werd gepopulariseerd door het lied van Julio Jaramillo dat zijn verzen gebruikt
Arturo Borja Pérez, geboren in Quito in 1892 en stierf in dezelfde stad op 13 november 1912, was een Ecuadoriaanse dichter.
Borja, van hoge afkomst, was een directe afstammeling van Juan de Borja, III hertog van Gandía, kleinzoon van paus Alexander VI, en Enríquez de Luna, kleindochter van koning Ferdinand II van Aragon. Zijn vader, Luis Felipe Borja Pérez, stuurde hem naar Parijs voor medische oogproblemen en het was daar dat hij de Franse taal beheerste..
Zijn directe inspiratiebronnen waren de verzen van Verlaine, Mallarmé, Rimbaud, Samain en Baudelaire. Borja trouwde op 15 oktober 1912, minder dan een maand voor haar zelfmoord, met Carmen Rosa Sánchez Destruge. Hij onderhield vriendschap met Humberto Fierro en Ernesto Noboa Caamaño. Hij stierf aan een overdosis morfine.
Zijn poëtische productie was niet uitgebreid, maar elk werk was van zeer goede kwaliteit. Twintig gedichten werden gepubliceerd terwijl hij nog leefde, verzameld in een boek met de naam De onyx fluit, en zes andere gedichten zouden postuum worden gepubliceerd. Elk gedicht werd gekenmerkt door een opmerkelijke melancholie en een verlangen naar de dood..
Zijn gedicht, Jouw geheugen voor mij, Het werd omgebouwd tot een populaire gang door componist Miguel Ángel Casares Viteri en uitgevoerd door Carlorta Jaramillo.
Gangotena, geboren in 1904 uit Quito en stierf in 1933, was de zoon van een rijke familie met wie hij in zijn tienerjaren naar Frankrijk verhuisde. Dit stelde hem in staat om samen te werken met geïllustreerde mensen uit Parijs en Latijns-Amerikaanse schrijvers die daar woonden, zoals Vicente Huibodro of zijn landgenoot Jorge Carrera Andrade..
Zijn werk is verbonden met avant-garde, omdat het zeer experimenteel en innovatief is. Zijn thema's waren vroeger familie of dood, omdat het een nogal sombere poëzie was en moeilijk te begrijpen als zijn persoonlijke context niet wordt begrepen..
Er moet ook worden gewezen op zijn beheersing van het Frans, die een grote invloed had op de manier waarop hij zichzelf uitte, waarbij hij de Amerikanismen of andere inheemse stijlen van Ecuador volledig negeerde..
Onder zijn poëtische werken kunnen we benadrukken L'orage geheim (1927), Origénie (1928) of Nuit (1938), allemaal in het Frans, maar grotendeels vertaald door Gonzalo Escudero en Filoteo Samaniego.
Ze werd in 1943 geboren in Guayaquil en is een van de belangrijkste hedendaagse dichters van haar generatie. Ze heeft ook ervaring als essayist en verteller en is gepromoveerd in de pedagogische wetenschappen..
Liefde is het hoofdthema in zijn geschriften, hoewel hij ook een zekere gevoeligheid en pessimisme aan de dag heeft gelegd toen zijn focus op het leven en het verdriet van de wereld was gericht. Om het uit te drukken: paradox, ironie of zwarte humor waren zeer aanwezig in zijn literaire stijl..
Enkele van zijn meest opmerkelijke werken zijn geweest Het waterraam (1965), En met de zon bedek ik mezelf (1967), Gisteren noemde hij me de lente (1973), Acrobat hart (1983) Rook geheugen (1987) De poorten van het gras (1994) of De verborgen kaars (2005).
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.