De poststructuralisme Het is een filosofische en kritische literatuurbeweging uit de twintigste eeuw, die eind jaren zestig in Frankrijk begon. Het is gebaseerd op de taaltheorieën van de Zwitserse advocaat Ferdinand de Saussure, de concepten van de Franse antropoloog Claude Lévi-Strauss (gerelateerd aan structuralisme) en de concepten van deconstructie van de filosoof Jacques Derrida.
Volgens deze theorie fungeert taal niet als een communicatiemiddel met een of andere externe realiteit, zoals vaak wordt getheoretiseerd. In plaats daarvan creëert taal een communicatieve wereld vanuit de relatie tussen sommige woorden en andere, zonder afhankelijk te zijn van een verbinding met "de externe wereld"..
Deze beweging werd bovendien gekenmerkt door brede kritiek op het structuralisme. Veel van de auteurs die met deze beweging te maken hebben, hebben echter het bestaan van het poststructuralistische concept ontkend. Velen van hen zijn geïnspireerd door de theorie van existentiële fenomenologie.
Artikel index
De poststructuralismebeweging ontstond eind jaren zestig in Frankrijk en werd gekenmerkt door haar sterke kritiek op het structuralisme. In deze periode verkeerde de Franse samenleving in een kwetsbare staat: de regering stond op het punt in 1968 omvergeworpen te worden na een gecombineerde beweging van arbeiders en studenten..
Bovendien steunden de Franse communisten in toenemende mate het onderdrukkende beleid van de Sovjet-Unie. Dit resulteerde in een toename van de burgerlijke onvrede over de politieke autoriteit en zelfs tegen het regeringssysteem zelf..
De belangrijkste oorzaak van deze onvrede was een nieuwe zoektocht naar politieke filosofieën waaraan de mensen konden vasthouden. Het orthodoxe marxisme, dat grotendeels door de Sovjet-Unie werd beoefend, werd niet langer positief beoordeeld, maar het marxisme van de westerse wereld begon als superieur te worden beschouwd.
Een van de belangrijkste auteurs van deze beweging, Michael Foucault, beweerde dat deze zeer verschillende perspectieven het gevolg waren van beperkte kennis. In feite beschouwde hij ze als een gevolg van de kritiek op de filosofie en cultuur van de westerse wereld..
Naast Foucault is Jacques Derrida een van de belangrijkste grondleggers van het poststructuralisme. In 1966 gaf Derrida een conferentie waarin hij beweerde dat de wereld in een staat van intellectuele instorting verkeerde. Darrida's ideeën over intellectuele verandering worden beschouwd als een van de eerste indicaties van poststructuralisme in de wereld..
Derrida's essay was een van de eerste teksten waarin een reeks veranderingen in de politiek van het structuralisme werd voorgesteld. Bovendien probeerde Derrida theorieën te genereren over termen die deel uitmaken van de structuralistische filosofie, maar die niet langer werden behandeld als de juiste instrumenten van de filosofie..
Derrida's essay werd benadrukt door het werk van Foucault in het begin van de jaren zeventig, toen het poststructuralisme al aan kracht begon te winnen. Aangenomen wordt dat Foucault een strategische betekenis heeft gegeven aan de bewegingstheorieën door ze te presenteren via de structuur van historische verandering.
Uit deze ideeën kwamen vele andere auteurs voort die de poststructuralistische beweging voortzetten door middel van teksten die trouw waren aan de nieuwe filosofische trend..
Voor de auteurs van het poststructuralisme is het concept van 'ik', gezien als een samenhangende entiteit, niets meer dan een fictie gemaakt door mensen.
Deze beweging stelt dat een individu is samengesteld uit een reeks kennis en tegenstrijdigheden, die geen 'ik' vertegenwoordigen, maar eerder een groep kenmerken zoals geslacht of hun werk..
Om een persoon een literair werk volledig te laten begrijpen, moeten ze begrijpen hoe dit werk zich verhoudt tot hun eigen concept van 'zelf'. Dat wil zeggen, het is cruciaal om te begrijpen hoe iemand zichzelf ziet in de literaire omgeving die hij wil studeren..
Dit komt omdat zelfperceptie een cruciale rol speelt bij het interpreteren van betekenis. De perceptie van het 'ik' varieert echter afhankelijk van de auteur die wordt bestudeerd, maar bijna iedereen is het erover eens dat deze entiteit is samengesteld uit verhandelingen..
Voor poststructuralisme is de betekenis die een auteur aan zijn tekst heeft willen geven secundair; het belangrijkste zal altijd de interpretatie zijn die elke persoon aan de tekst geeft, vanuit zijn eigen standpunt.
Poststructuralistische ideeën zijn het niet eens met degenen die zeggen dat een tekst maar één betekenis heeft, en ook niet één hoofdidee. Voor deze filosofen geeft elke lezer zijn eigen betekenis aan een tekst, gebaseerd op de interpretatie die hij heeft in relatie tot de informatie die hij leest..
Deze perceptie is niet alleen beperkt tot een literaire context. In het poststructuralisme speelt perceptie een cruciale rol in de ontwikkeling van het leven van elk individu. Als een persoon een teken waarneemt, assimileert en interpreteert deze persoon het op een bepaalde manier.
Tekens, symbolen en signalen hebben geen enkele betekenis, maar hebben meerdere betekenissen die door elke persoon die ze interpreteert, wordt gegeven..
Betekenis is niets meer dan het begrip dat een individu opbouwt rond een stimulus. Om deze reden is het onmogelijk dat een stimulus maar één betekenis heeft, aangezien deze voor elk individu anders is..
Een poststructuralistische criticus moet het vermogen hebben om een tekst vanuit verschillende perspectieven te analyseren, zodat er diverse interpretaties over kunnen ontstaan. Het is niet belangrijk als de interpretaties niet met elkaar overeenstemmen; het belangrijkste is dat het mogelijk is om een tekst (teken of symbool) op verschillende manieren te analyseren.
Het is belangrijk om de manier te analyseren waarop de interpretaties van een tekst kunnen veranderen, volgens een reeks verschillende variabelen.
Variabelen zijn meestal factoren die de identiteit van de lezer beïnvloeden. Dit kunnen uw perceptie van uzelf zijn, of vele andere factoren die uw persoonlijkheid beïnvloeden..
Wanneer een poststructuralist een tekst gaat analyseren, moet de identiteit van de auteur volledig worden genegeerd. Dit betekent dat de auteur naar een secundair niveau gaat, maar een dergelijke actie heeft geen invloed op de identiteit van de auteur, maar eerder op die van de tekst..
Dat wil zeggen, wanneer de identiteit van de auteur terzijde wordt geschoven bij het analyseren van de tekst, verandert de tekst zijn betekenis gedeeltelijk of bijna volledig. Dit komt omdat de auteur zelf niet langer invloed heeft op wat er wordt gelezen, maar de lezer is degene die centraal staat in de interpretatie..
Wanneer een auteur op de achtergrond gaat zitten, moet de lezer andere bronnen gebruiken als basis voor de interpretatie van de tekst. De culturele normen van de samenleving of andere literaire werken kunnen bijvoorbeeld geldige instrumenten zijn om een tekst op een poststructuralistische manier te interpreteren..
Aangezien deze externe bronnen echter niet autoritair maar eerder willekeurig zijn, zijn de resultaten van de interpretatie vaak niet consistent. Dit betekent dat ze verschillende interpretaties kunnen geven, zelfs als dezelfde analysebasis herhaaldelijk wordt gebruikt..
Een van de belangrijkste theorieën die rond poststructuralisme draait, is de constructie van teksten door het gebruik van binaire concepten. Een binair concept verwijst naar twee “tegengestelde” concepten.
Volgens de structuralistische theorie wordt een tekst opgebouwd door deze concepten, die hiërarchisch binnen de hele structuur zijn geplaatst. Dit type binaire systemen kan verwijzen naar concepten zoals man en vrouw, of eenvoudigweg naar ideeën zoals het rationele en het emotionele.
Voor poststructuralisme is er geen hiërarchie tussen deze concepten. Dat wil zeggen, er is geen gelijkheid op basis van de kwaliteiten van elk concept. Het poststructuralisme daarentegen analyseert de relaties die deze binaire concepten hebben om hun correlatie te begrijpen.
De manier om dit te bereiken is door middel van een "deconstructie" van de betekenis van elk concept. Door ze diepgaand te analyseren, is het mogelijk om te begrijpen wat de kenmerken zijn die de illusie geven van één enkele betekenis aan elk concept.
Door het te interpreteren, is het mogelijk om te begrijpen welke tekstuele hulpmiddelen elke persoon gebruikt om elke tekst of elk symbool zijn eigen identiteit te geven..
Poststructuralisme kan, kort gezegd, worden opgevat als een reeks filosofische kritieken op de structuralistische theorie. Structuralisme was in Frankrijk een zeer modieuze beweging geweest, vooral in de jaren vijftig en zestig..
Structuralisme analyseerde de structuren die bepaalde culturele activa, zoals teksten, moeten worden geïnterpreteerd door middel van taalkunde, antropologie en psychologie. In wezen gaat het structuralisme uit van het idee dat alle tekst is omvat binnen een structuur, die uniform wordt gevolgd.
Om deze reden hebben veel structuralisten hun werk in andere bestaande werken verwerkt. De noties van poststructuralisme bekritiseren de structurele notie van zijn vorige tegenhanger, en zien teksten als instrumenten die door lezers worden gebruikt om door iedereen vrijelijk te worden geïnterpreteerd..
In feite zijn de concepten van poststructuralisme volledig afgeleid van kritiek op het concept van structuren. Structuralisme beschouwt de studie van structuren als een culturele voorwaarde, en daarom is het onderhevig aan een reeks verkeerde interpretaties die negatieve resultaten kunnen opleveren..
Daarom bestudeert poststructuralisme de kennissystemen die een object omringen, samen met het object zelf, om een volledig idee te hebben van zijn interpretatieve vermogen..
Derrida was een Franse filosoof, geboren in 1930, wiens bijdragen worden beschouwd als een van de belangrijkste factoren in het begin van de poststructuralistische beweging..
Onder zijn meest opmerkelijke acties als professional, analyseerde en bekritiseerde hij de aard van taal, schrijven en interpretaties van betekenis op het gebied van de westerse filosofie..
Zijn bijdragen waren voor die tijd erg controversieel, maar tegelijkertijd hadden ze een grote invloed op een groot deel van de intellectuele gemeenschap van de planeet gedurende de 20e eeuw..
De Franse theoreticus Jean Baudrillard, geboren in 1929, was een van de meest invloedrijke intellectuele figuren van de moderne tijd. Zijn werk combineerde een reeks velden, waaronder filosofie, sociale theorie en representatieve metafysica van verschillende fenomenen uit zijn tijd..
Baudrillard ontkende het 'ik' als een fundamenteel element in sociale verandering en ondersteunde poststructuralistische en structuralistische ideeën die indruisten tegen de Franse opvattingen van denkers als Kant, Sartre en René Descartes..
Hij was een buitengewoon productief auteur, aangezien hij gedurende zijn leven meer dan 30 gerenommeerde boeken publiceerde, waarin hij sociale en filosofische kwesties behandelde die voor die tijd van groot belang waren..
Foucault was een Franse filosoof geboren in 1926, maar ook als een van de meest controversiële intellectuele figuren die de wereld had in het tijdperk na de Tweede Wereldoorlog..
Foucault probeerde geen antwoord te geven op de traditionele filosofische vragen, zoals wie mensen zijn en waarom ze bestaan. In plaats daarvan interpreteerde hij deze vragen om ze kritisch te onderzoeken en te begrijpen door wat voor soort antwoorden mensen werden geïnspireerd..
De antwoorden die hij kreeg op basis van het begrip van deze vragen, vormden zijn voornaamste kritiek op filosofisch gebied. Hij was een van de grote exponenten van het poststructuralisme in de wereld, hoewel hij hem tegen de gevestigde ideeën van die tijd in voerde. Dit zorgde ervoor dat het werd bekritiseerd door intellectuelen over de hele wereld, en vooral in het westen van de planeet..
Judith Butler is een Amerikaanse filosoof wiens bijdragen aan de filosofie worden beschouwd als een van de meest invloedrijke van de 20e eeuw en het heden..
Butler definieerde poststructuralisme op een vergelijkbare manier als andere gerenommeerde auteurs, zoals Derrida en Foucault. Hij sprak over de complexiteit van binaire begrippenstelsels en legde de ambiguïteit uit die op het gebied van taalkunde bestaat als het gaat om het interpreteren van teksten..
Zijn ideeën brachten niet alleen een revolutie teweeg in het feminisme over de hele wereld, maar versterkten ook het poststructuralistische denken dat al aan het einde van de 20e eeuw bestond..
Barthes was een Franse essayist, geboren in 1915, wiens werk op het gebied van schrijven diende als versterking van eerdere werken van andere intellectuelen om het structuralisme te vestigen.
Bovendien bevorderde zijn werk de opkomst van andere intellectuele bewegingen, die aanleiding gaven tot poststructuralisme..
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.