De gedichten van literair creationisme Ze zetten beelden en metaforen op een gewaagde manier naast elkaar. Ze gebruiken ook vaak een origineel vocabulaire, waarbij ze woorden afzonderlijk of irrationeel combineren.
Deze experimentele literaire beweging werd rond 1916 in Parijs opgericht door de Chileense dichter Vicente Huidobro.
Voor zijn volgelingen was het de rol van de dichter om een denkbeeldige en hoogst persoonlijke wereld te creëren in plaats van de wereld van de natuur te beschrijven..
Deze selectie gedichten uit het literaire creationisme bevat 5 gedichten van de grootste vertegenwoordigers: De waterspiegel Y Er zou iemand geboren worden door Vicente Huidobro, Emigrant Y Fontein door Gerardo Diego Cendoya en Binnen door Juan Larrea.
Op deze manier is het mogelijk om de belangrijkste kenmerken van de gedichten van literair creationisme te observeren: verzen gekenmerkt door taalexperimentaliteit, afwijzing van de imitatie van de werkelijkheid en het geloof in de autonomie van de kunst.
Mijn spiegel, 's nachts actueel,
Het wordt een stroom en beweegt zich weg van mijn kamer.
Mijn spiegel, dieper dan de bol
Waar alle zwanen verdronken.
Het is een groene vijver in de muur
En in het midden slaapt je verankerde naaktheid.
Op zijn golven, onder slaapwandelende luchten,
Mijn dromen drijven weg als schepen.
Als je op het achterschip staat, zie je me altijd zingen.
Een geheime roos zwelt op in mijn borst
En een dronken nachtegaal fladdert aan mijn vinger.
Iets raakt de muren ...
Een ziel wil geboren worden.
Nog steeds blind.
Iemand die een deur zoekt,
Morgen zullen je ogen kijken.
Een geluid verdrinkt in de wandtapijten.
Kan nog steeds niet vinden?
We zullen gaan,
Kom niet.
In het leven
Slechts af en toe is er een beetje zonneschijn.
Maar het zal komen,
Iemand wacht op haar
De wind keert altijd terug
hoewel het elke keer een andere kleur geeft
En de kinderen van de plaats
ze dansen rond de nieuwe vliegers
Zing vlieger, zing
met open vleugels
en lanceer jezelf om te vliegen
maar vergeet nooit je vlechten
Vliegers gingen voorbij
maar hun schaduwen hangen aan de deuren
en het spoor dat ze achterlieten
bemest de boomgaarden
Door de voren van de zee
geen enkel zaadje stopt met kiemen
Gescheurd door de wind en de schepen
de schuimen bloeien elk jaar opnieuw
Maar ik hou liever van
de bergen die op hun beweeglijke lendenen leiden
de haremsterren
Mariene herder
dat zonder teugels of hoofdstellen
jij leidt de golven naar hun bestemming
Laat me niet op de weg zitten
De wind keert altijd terug
Vliegers ook
Druppels bloed uit haar vlechten regenen naar beneden
En ik rijd met de trein
Mechanisme van liefde
Mijn gryphon verzen beter dan de nachtegaal
En het was jij en je jurk
wat ik elke dag heb gedronken
nacht weg
naast de koninklijke boom
terwijl de wind wacht
de tijd om het ziekenhuis te openen
Maar je ogen vliegen niet meer
noch nestelen vogels in dode ramen
Het water op het balkon
als een vergeten hond
Mijn hart en de badkamer zijn leeg
U kunt rustig slapen
Geen zorg
Je haar lijdt buiten jezelf, maar is vergevingsgezind
dankzij het meer dat in cirkels smelt
rond de verdronken wier druppel van dode voetstappen
verdiep in je hart de leegte die door niets zal worden gevuld
zelfs als je de behoefte voelt om te stoppen
zelfs als je nek buigt naar de minste grillen van de wind
dat je je houding onderzoekt en het raam daar slapend wegjaagt
en open je oogleden en je armen en neem
als je moet stoppen
al je bladeren richting je ledematen
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.