Durf te stoppen

Voor een moment. Ademen Probeer deze tekst zonder haast te lezen. Letter voor letter, woord voor woord, zonder verder te willen gaan. Zonder meer te hoeven slikken, om meer te weten. Kalmeer, besef de spanningen die in uw lichaam kunnen zijn om ze te ontspannen en ze een begripvolle blik te geven. Je bent, ik zie je, ik voel je, ik laat je gaan. Sta op, sta, zonder verder oponthoud, dit moment.

Vraag jezelf dan af of dat iets is dat je jezelf toestaat te doen, elke dag, elke week, elke maand of elk jaar. Of geen van deze valt, omdat je gewoon op een wiel rolt dat nooit zijn ritme stopt.

Zij is niet degene die moet stoppen. Ben jij.

Het verlaten van de gevestigde manieren is eng. We volgen een opgelegd kompas en gebruiken die ons een valse veiligheid en identiteit geven. Omdat het is wat iedereen doet, omdat het is wat het aanraakt, omdat het is wat er is ... en, wat we ons ook uitleggen, vaak is het een argument dat niet eens door ons is gekozen. We hebben het ingeslikt, ze hebben het op ons gelegd zonder dat we het wisten. En we doen het.

Zeggen dat ik dat heb, dat ik het andere doe, dat er veel plannen voor me zijn voorbereid ... het helpt om het scheermes bij te houden zonder te vallen. Jongleren met onze eigen ziel, die ons af en toe iets anders probeert uit te leggen.

Maar we willen het niet horen. Vaak niet. Het is ook eng. Als we haar op deze manier vrijelijk en openlijk laten spreken, zelfs voor vijf minuten, zou ze ons zeker een versie uitleggen die zo anders is dan ons leven, het leven, dat we het liever verbergen, zwijgen. Volg het circus.

Omdat dat uiteindelijk is wat het is. Een show, waarbij ik me afvraag of we in deze show de hoofdrolspelers zijn of slechts toeschouwers.

Loslaten, een dag van elke dag, een wandeling op het zand van de zee en het overslaan van de routine roept veel vragen op. Het blijkt dat de golven geen dagen van de week, geen uren en geen pensioneringen hebben. En het verbinden met zijn komen en gaan helpt me om contact te maken met een diepere natuur die vraagtekens plaatst bij wat dan waar is. Als het wiel waarop ik rol of deze stappen die later de zee zal wissen met de opkomst van het getij.

We hebben een belangrijke missie, essentieel, zou ik zeggen. Een mens zou tenminste eens in zijn leven in staat moeten zijn om voor de spiegel te staan ​​en naar zichzelf te kijken. Elkaar niet zien, maar naar jezelf kijken en naar de diepten van je wezen reizen. En laat hem praten, schreeuwen, dansen ... om zichzelf uit te drukken. Leg uit en herinner je eraan. Wie ben ik eigenlijk? Wat moet ik hier doen? Wat is mijn echte stem? Degene die niet wordt verward met de meerderheid. Degene die uniek is en alleen ik kan zingen. Haal het eruit, oefen het. Kijk naar mij en ga door de schaamte die dit met zich meebrengt, het oordeel, de schuld, de dreiging mezelf voor de eerste keer te ontdekken en dat van hieruit een voor en na komt.

Ik vraag me af: Is er een investering die meer waard is dan dit?? Op een dag, vroeg of laat, zullen we sterven. Er is geen bewering reëler dan deze, zelfs als we net doen alsof ze er niet is. Alles wat we wegnemen, zal onze persoonlijke waarheid zijn. Wat we hebben kunnen leven op een getrouwe manier naar wat spreekt en ons van binnenuit leidt. En dit heeft waarschijnlijk niets te maken met wat ons altijd is verteld en geloofd.

Stilte is vereist. Een tijd, een ruimte. Pauze. Daag jezelf uit. Houd je goed vast als je bang bent. Voor jezelf en voor je hart ben je je beste bondgenoot. En laat in deze ruimte uw waarheid, uw behoefte, uw kracht van vitale expressie, beetje bij beetje, subtiel, in het geheim naar voren komen..

Laat de kartonnen vormen nat worden van je tranen en uit elkaar vallen, in het besef dat je elkaar tot nu toe niet hebt gezien. Maak je niet druk. Dit moment is vol juwelen, want als je aankomt, zal het zijn omdat je elkaar eindelijk hebt ontmoet en geluisterd. Je hebt intuïtief gevoeld wat van binnen spreekt en dat is er altijd, en dat zegt je mogelijk dat je moet stoppen met acteren in andermans toneelstukken om de hoofdrolspeler van jou te zijn.

Maar het heeft niets te maken met meer doen, zelfs niet met proberen. Laat de lagen vallen, laat je uitkleden door je blik en bewustzijn. Laat vallen wat niet is. Daar hoef je niet voor te vechten. Je moet rusten. In een samenleving die overal doelen en aankondigingen voor ons stelt, interesseert het ons niet om zoiets wezenlijks te onthouden: je kunt nergens heen behalve jezelf..

Het is alleen nodig om deze stop te maken. Als dat niet het geval is, is de structuur te stevig, heeft het te veel identiteit, wordt het te veel geloofd, om gemakkelijk in twijfel te worden getrokken. Je moet je momenten zoeken. Als je dat doet, zul je ze vinden. Zelfs als het vijf minuten per dag of een week is. Maar kijk goed naar je. Weet hoeveel sproeten je gezicht heeft. Welke sensaties je lichaam vaak in slaap bewonen. Maak ze wakker en bewoon ze. En vraag jezelf dan af.

Vraag uzelf af wat u nodig heeft. Wat wil je eigenlijk. Vraag jezelf af of dit het leven is dat je wilt belichamen. En vanaf hier blijft hij stoppen, ademen, observeren, naar je kijken ... want als het bewustzijn eenmaal opengaat en er een ruimte over is, is er geen weg meer terug. Veranderingen komen alleen. Het leven leeft jou en jij leeft het.

​Soms willen mensen de waarheid niet horen omdat ze niet willen dat hun illusies vernietigd worden ". Friedrich Nietzsche.