Er zijn oneindig veel wegen die we in het leven kunnen inslaan. Ik denk dat er zoveel mensen zijn. Geen twee zullen hetzelfde zijn. Met duizenden verschillende benaderingen. Taal speelt een cruciale rol. Hoe beter we met elkaar praten, hoe beter het pad zal zijn. Het psychologische pad, zo wordt begrepen.
Bestaand is soms zeldzaam. Bij bepaalde gelegenheden is het niet gemakkelijk. Vooral als alles wat je zegt negatief is, kleur van verdriet.
De wereld is als een theater. Puur theater dat sommigen zeggen. We schrijven onze dialogen en we handelen. We zijn allemaal scenarioschrijvers van ons leven. We praten allemaal met elkaar. Zonder het te beseffen, blijven we de hele tijd dingen tegen elkaar zeggen. We schrijven mentaal iets dat lijkt op een levensscript (onze interne dialoog). Als het script slecht is, zul je je slecht voelen, het zal zijn alsof je een put graaft, naar binnen gaat en daar in het donker zit met mensen die niet willen leven, die alles vervloeken.
Als je script goed is, zul je je beter voelen en zul je een geweldig personage zijn (in de beste zin van het woord). Je neemt beslissingen, je ontmoet mensen zoals jij. Wie wil er een toneelstuk zien met de titel "Life sucks"? En wie zou er een willen zien waarvan de titel "I love life" was? Misschien ga ik ze allebei zien. Voor dat van nieuwsgierigheid. Maar ik zou zeker bij degene blijven die van het leven houdt. Ik zou die graag dichtbij willen hebben. Het geeft me zeker een goede sfeer.
Onlangs vroeg een groep zeer ernstige neuronen me: Vindt u het normaal dat u op uw leeftijd geen baan kunt vinden? En trouwens, je hebt niet eens iets bereikt in het leven, nietwaar?
Nou, de waarheid is dat ik plotseling diepbedroefd was. Zoals verslagen, zonder kracht of om te reageren. Ja, het was waar, wat had hij bereikt? Niets. Hoewel ik toen aan het nadenken was en ik denk dat het niet waar was. Ik heb goede dingen geleefd, ik bewaar momenten in mijn hoofd. Herinneringen en projecten. Hij was erin geslaagd om op vele momenten gelukkig te zijn. En wat ik heb geleerd is dat die klinkende zinnen die proberen te bezinken, ze dat niet moeten laten doen. Degene die het zegt, zegt het. Zelfs als je meest voordelige neuron het je vertelt.
Dit leven is niet voor altijd. Misschien willen we hier constant zijn, rondhangen, de wereld rond gaan, mensen ontmoeten, plezier maken, op internet surfen ... Maar nee. Dit gaat eindigen. Soms beschouwen we onszelf als onsterfelijk, op de een of andere manier aangepast aan ons leven, onwrikbaar, gehecht aan de wereld. Maar het is een illusie om niet te zien dat we de dood tegemoet lopen. Het leven is kwetsbaar. Laten we niet verdwalen in onzin. We willen ons als een verdomde moeder voelen, toch? Laten we dan die weg inslaan, degene die ons naar dat gevoel leidt.
Als we op het punt staan een tour te starten, is het duidelijk dat er startpunten zijn. Het kan in de vorm van een vraag zijn. Vanmorgen vroeg een andere groep neuronen me: Kent u uw passie? Jouw element? Herken je wat je graag doet? Wat doe je uren zonder het te beseffen? De tijd volledig uit het oog verliezen?
Deze groep cellen leek me geen slechte bedoelingen te hebben, ze lieten me mijn capaciteiten verdiepen, in mezelf kijken, mezelf onderzoeken, door een tunnel gaan om het licht te bereiken. Op het antwoord.
Als je niet weet wat je passie is, wat aan de andere kant heel normaal is (begrip normaal door gewoon, omdat vaak niemand ons leert het te ontdekken). Niet wetende dat enthousiasme dat je fascineert, je energie droogt op, omdat het overal naartoe gaat, het verspreidt, omdat het geen kanaal heeft. En gedachten dansen en dansen zonder muziek, zonder ritme.
Als je de richting van je passie weet, wordt het binnen een feest. Je neuronen zullen weten waar ze heen moeten, ze zullen graag een duidelijke oriëntatie hebben, hoewel er altijd duizend nuances zijn. Ze zeggen dat we 80.000 gedachten per dag hebben, en jij bent de directeur van dat mentale orkest. Stel je voor dat als je niet weet waar je ze naartoe moet leiden, er chaos, lawaai, een mengelmoes van lettergrepen ontstaat die zonder te stoppen ronddraaien en onbehaaglijkheid veroorzaken. Je kunt nooit alle gedachten beheersen, en het is ook niet nodig. Er zijn er maar een paar nodig om richting te hebben. Laat ze weten waar ze heen gaan.
Ik houd het feest binnen, en jij?
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.