Het ego is een klein stukje van het wezen van een persoon. Ook bekend als masker, identiteit, persoonlijkheid. Het is de manier waarop we leren onszelf te bedekken en ons “veilig” te voelen, het wapen waarmee we spelen en vechten in dit levensscenario. Ik denk dat we puur en essentieel worden geboren en dat we ons ego opbouwen terwijl we omgaan met onze omgeving, dat we moeten leren onszelf te beschermen, dat we op een bepaalde manier met anderen moeten omgaan.
Tot op zekere hoogte is het een aanpassingsproces dat we hebben en dat ons in sociale wezens verandert. Het probleem komt wanneer we geloven dat we dat zijn, we identificeren ons ermee en met de omvang die het bestaan zelf wordt, hebben we het gevoel dat we die zandkorrel zijn.
Zinnen als: "Ik ben zo", "en welke andere manier is er om dit te doen?" ... duiden vanuit mijn standpunt een sterke identificatie met het ego aan, geloven dat de persoon volledig gerelateerd is aan zijn overtuigingen, waarden en oordelen, en alsof er daarna niets meer was en de rest het bij het verkeerde eind had.
Ook wanneer we ons standpunt resoluut verdedigen, uit angst om in elkaar te storten, zou het een voorbeeld zijn dat we een interne structuur verdedigen die, als deze ongedaan wordt gemaakt, ons met een misschien verwoestende leegte zou achterlaten. En zo ontstaan teams, partijen, partijen, barrières ... alles wat ons van elkaar scheidt en ons een ander gevoel geeft dan degenen om ons heen (normaal gesproken gaat dit proces gepaard met een sfeer van superioriteit of inferioriteit).
Van tijd tot tijd komt het leven en het brengt ons noodzakelijkerwijs enige ervaring die onvermijdelijk verband houdt met het schudden van deze structuren waar we zo graag in geloven. Het kan een dood zijn, een scheiding, een plotselinge verandering ... intense ervaringen die ons plotseling doen beseffen dat wat we dachten te beheersen, wat we zo veel en zo veel verdedigden, op niets uit kan komen.
De afwezigheid van identiteit gebeurt op die momenten dat alles valt, van buitenaf en van binnenuit, en misschien is niets dat diende niet langer bruikbaar.. Het kan een heel moeilijke ervaring zijn, want er valt nergens te vangen en tegelijkertijd een onthullende kans voor ingrijpende veranderingen. Het is een tijd om onszelf nog sterkere vragen te stellen als: wie ben ik? Wat moet ik hier doen? Ben ik echt wie ik dacht dat ik was of wie mij is verteld dat ik zou moeten zijn? Onder andere dat elk van hen kan worden gedicteerd door hun aard die, in ervaringen als deze, bewuster ontwaakt.
De afwezigheid van identiteit is een voorstel van nederigheid dat het leven ons maakt. Ik luister altijd liever naar iemand die zwijgt; wie weet hoe hij vredig moet wachten om de mening van iedereen te horen om iets toe te voegen of niet. Ik hoor graag advies van degenen die er schoon uitzien, die niet hoeven te laten zien dat ze dat zijn, die alleen met hun aanwezigheid doorgeven dat ze genoeg leegte hebben moeten ervaren om te hebben geleerd dat stilte, aandachtig luisteren en geduld de beste zijn leraren.
Wie dat al is, heeft zichzelf bevrijd en ontsnapt uit elke ketting die zijn Wezen kan conditioneren. Hij vliegt gewoon ... en stroomt.
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.