De polemisch het wordt vaak beschouwd als een kunst die is gebaseerd op het achterhalen van de reden voor een argument. Het is een proces waarbij de gesprekspartners van een gesprek deel uitmaken van een discussie die geen enkel probleem oplost of waar niemand het mee eens is.
Het is een hulpmiddel dat veel in de literatuur wordt gebruikt en dat het in sommige gevallen wordt geassocieerd met een proces dat tot meningsverschillen leidt. Het heeft te maken met filosofie, hoewel het zich meestal bijna uitsluitend richt op de retorische studie van argumentatie.
De term eristiek heeft zijn oorsprong in de Griekse taal. Het is ontstaan uit het woord 'eris', wat op zijn beurt betekent: problemen genereren of vechten. De sofisten waren de belangrijkste exponenten ervan. Belangrijke filosofen uit de oudheid hielden niet veel rekening met deze definitie, zoals het geval was met Plato, die deze bron verachtte.
Eristics is in de loop van de tijd geëvolueerd en dit concept is ook gebruikt om bepaalde soorten bedrieglijke argumenten te definiëren.
Artikel index
Door de manier waarop eristiek wordt gebruikt te bestuderen, kan worden vastgesteld welke rol deze bron vervult binnen de retoriek. Het idee is om ideeën of argumenten voor te stellen waarmee een discussie kan worden uitgebreid; dat wil zeggen, het zijn benaderingen die niet helpen om een probleem op te lossen of het gebrek aan consensus over een kwestie.
De sofisten waren de eersten die eristische argumenten bestudeerden en gebruikten, maar tegenwoordig worden ze in een groot aantal situaties gebruikt. Het is heel gebruikelijk dat eristiek verschijnt in politieke toespraken of discussies, evenals in verschillende literaire publicaties.
Het idee is bijna altijd gebaseerd op het verstrengelen van de rivaal.
De eristische discussies of argumenten hebben bepaalde normen, hoewel ze conflicten aanmoedigen. Om te beginnen moeten de gesprekspartners hun tussenkomst in dit soort debatten afwisselen..
Er moet een soort samenwerking of bijdrage zijn tussen de deelnemers, maar alleen op bijna onmerkbare niveaus. Het doel is om gelijk te hebben in de dialoog die wordt gevoerd. Argumenten worden gebruikt om de tijd te doden, aangezien er geen interesse is om iets te ontdekken, een waarheid te tonen of een probleem of vraag op te lossen.
Verschillende auteurs hebben in hun werken met eristiek omgegaan. Plato, bijvoorbeeld, was een lasteraar van de sofistische beweging, daarom was hij altijd tegen dit soort techniek. Hij was eerder een voorstander van dialectiek. Terwijl Aristoteles in zijn geschriften de rol van Euthydemus in de creatie van de eristiek weerspiegelde.
De Duitse filosoof Arthur Schopenhauer (1788-1860) verkondigde 38 soorten misleidingen die kunnen worden uitgevoerd en die als eristische technieken kunnen worden beschouwd. Hij deed het op het werk Eristische dialectiek of de kunst om gelijk te hebben (1864).
Recentelijk gaf ook Terence Henry Irwin, een Engelse filosoof, zijn mening over dit onderwerp.
Het werk van Schopenhauer was geen erg uitgebreide publicatie en verscheen na de dood van de auteur dankzij een Poolse filosoof uit die tijd.
Hij kwam om meer dan 30 soorten misleidingen bloot te leggen die dankzij retoriek konden worden gedaan en die als eristisch werden beschouwd. Het gebruik van een van deze trucs kan een van de partijen in de discussie helpen om succesvol te zijn..
Natuurlijk was de waarheid niet het doel om met deze tools te zoeken, het idee was gewoon om de overwinning te behalen in de confrontatie van ideeën.
Op deze manier stelde Schopenhauer dat iemand in een discussie kan profiteren van middelen zoals de overdrijving van dingen, door niet de conclusie te trekken zodat de rivaliserende gesprekspartner de blootgestelde premissen moest accepteren of de ander ertoe aan te zetten de gedachten als geldig toe te geven. de uitgever.
In veel gevallen zijn het methoden die erop gericht zijn de andere deelnemer aan de discussie in verwarring te brengen. Als het je lukt om een van de gepresenteerde ideeën te accepteren, wordt aangenomen dat je de confrontatie aan het verliezen bent.
Schopenhauer noemde ook het belang van vergelijkingen, om dingen snel gedaan te krijgen. Hij deed ook een beroep op gevoelens toen hij sprak over het ongeduldig maken van de tegenstander en het van streek maken. Op dezelfde manier legde hij uit dat het aanwezige publiek een relevante rol zou kunnen spelen.
De filosoof-broers van het oude Griekenland, Euthydemus en Dionisodorus, maakten eristiek beroemd als een instrument om mensen te onderwijzen. Het was gebaseerd op het stellen van verschillende vragen die moesten worden beantwoord.
In dit geval was het antwoord het minste, het belangrijkste was om te leren tegenspreken of tegen te gaan wat er werd beantwoord. De ideeën van deze sofistische broers kwamen voor in een van Plato's werken, hoewel hij er geen aanhanger van was.
Plato was meer geneigd tot de techniek van de dialectiek. Hij beschouwde eristiek niet als een gepaste manier om anderen te bevragen. Hij begon te denken dat er gewoon gebouwen werden gebruikt die met opzet niet waar waren. Voor Plato deed dit ontbreken van echte argumenten afbreuk aan de geloofwaardigheid van de discussie en aan de uitgever van het argument..
Isocrates, vooral bekend om zijn rol als redenaar en geassocieerd met de sofisten, mengde de ideeën van eristiek met dialectiek. Het was geen hulpmiddel dat hij als opvoeder uitlegde omdat hij geloofde dat het niet maatschappelijk relevant was. De misvatting van de gebruikte argumenten bracht hem ertoe te denken dat degenen die eristiek gebruikten niet toegewijd waren aan de samenleving.
In zijn geschriften ging Plato zo ver om ervoor te zorgen dat er verschillen zijn tussen de betekenis en functie van eristiek met dialectiek. Het belangrijkste aspect in deze zin is dat de eristiek geen onderscheid maakt tussen de onderwerpen die worden besproken, het heeft geen enkele classificatie. De dialectiek richt zich op haar beurt op het zoeken naar de waarheid. Vergelijkt argumenten niet.
Beide worden beschouwd als technieken waarover mensen moeten spreken.
Eristics wordt geassocieerd met een belangrijk personage: de godin Eris, of in sommige gevallen ook bekend als Eride. Het is een godheid die wordt geassocieerd met onenigheid.
Volgens de Griekse mythologie waren Eris en Ares familie, met name broers.
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.