Symbolisch interactionisme is een sociologische theorie die opkwam in de Verenigde Staten in de jaren 20 van de vorige eeuw, in de zogenaamde Chicago School. Het neemt als object van studie de verschillende interacties tussen individuen en de interpretaties die ze geven aan de symbolen die uit deze interacties voortkomen.
Deze theorie stelt dat de mens een schepper is van symbolen en betekenissen waarmee hij sociaal omgaat. Interactie stelt ons in staat kennis op te doen, ideeën te communiceren en ons individuele bewustzijn te versterken.
Het symbolische interactionisme besteedde bijzondere aandacht aan de rol van de publieke opinie en de media; naar de zogenaamde stedelijke ecologie en de rol van sociale interactie bij de vorming van individueel bewustzijn.
De term "symbolisch interactionisme" werd bedacht door Herbert Blumer in 1937. Deze sociale theorie ontstond aan de Universiteit van Chicago, in een tijd van stadsuitbreiding en de ontwikkeling van de publieke opinie door de steeds invloedrijkere rol van de media..
Bij de ontwikkeling van deze theorie, de recente Europese immigratie naar de Verenigde Staten, de evolutie van het democratisch systeem, de ideeën van de grondlegger van het pragmatisme, de Amerikaan Charles Sanders Peirce (1839-1914), en de Duitse filosoof en socioloog Georg Simmel (1858-1918).
Simmel's ideeën over individueel bewustzijn, actie en interactie, zouden naar de Chicago School komen via een van de oprichters, Robert Park, die bij Simmel in Europa studeerde..
Deze theorie kan worden samengevat in de volgende premissen:
Mensen communiceren met de wereld en met andere mensen door het gebruik van symbolen, waardoor ze verder kunnen gaan dan hun directe omgeving, communicatie vergemakkelijken en de ontwikkeling van verbeeldingskracht mogelijk maken.
Betekenissen zijn het product van sociale interactie, vooral die welke te maken hebben met communicatie, die fundamenteel zijn voor de ontwikkeling van het individuele bewustzijn, en van de sociale groep..
Individuen genereren betekenissen, ordenen en reproduceren ze op basis van hun sociale ervaring. Door betekenissen te delen, creëren individuen hun sociale realiteit.
Het individu ontwikkelt zijn sociale zelf, zijn zelfbewustzijn, door middel van sociale interactie. Volgens George H. Mead "moeten we anderen zijn als we onszelf willen zijn". Het individu herkent zichzelf aan de reactie van anderen.
Voor symbolisch interactionisme wordt de samenleving niet gevormd door klassen, normatieve systemen of posities die het gedrag van haar leden bepalen, maar door individuen met het vermogen om vrij te handelen; hoewel het sociale druk niet uitsluit.
De Chicago School was, net als de Durkheimiaanse school in Parijs, of de Frankfurter Schule, een collectieve onderneming waarbij een groep briljante filosofen en sociologen betrokken was, waaronder de volgende:
Hij studeerde aan de Universiteit van Michigan en diende aanvankelijk als journalist, waardoor hij uit de eerste hand kennis van stedelijke cultuur kreeg; later studeerde hij aan Harvard en Duitsland, waar hij studeerde bij Georg Simmel.
Hij was een strijder voor de rechten van zwarten in Belgisch Congo en in de Verenigde Staten, en in 1914 trad hij toe tot de University of Chicago, en een jaar later de American Sociological Society, waarvan hij tien jaar later president zou worden..
Zijn ervaring met journalistiek en het stadsleven zou doorslaggevend zijn in het concept van stedelijke ecologie van de Chicago School, en samen met Ernest W. Burguess was hij de auteur van Een inleiding tot de wetenschap van de sociologie (1921), beschouwd als het eerste echt belangrijke handboek van de sociologie.
Aangewezen als de belangrijkste figuur van symbolisch interactionisme, was Mead merkwaardig genoeg geen socioloog maar een filosoof en docent van deze discipline tijdens zijn academische leven aan de Universiteit van Chicago (1898-1931), die relatief weinig publiceerde..
Maar zijn werk, Geest, zelf en samenleving Geest, persoon en samenleving, 1934), product van de aantekeningen die studenten maken tijdens hun cursussen sociale psychologie, wordt beschouwd als de intellectuele basis van symbolisch interactionisme.
Mead nam elementen van psychologisch behaviorisme en ging verder, waarbij hij de studie van het individuele bewustzijn vanuit een wetenschappelijk perspectief voorstelde en de intieme relatie tussen individueel bewustzijn en sociale interactie postuleerde..
Goffman, geboren in Alberta, Canada, studeerde kunst aan de Universiteit van Toronto en behaalde zijn Ph.D. in Chicago. Zijn denken wordt sterk beïnvloed door Émile Durkheim en George H. Mead. Hij wordt beschouwd als de maker van microsociologie en dramaturgische theorie.
Goffman stelde dat er veel overeenkomsten zijn tussen wat er op een theatraal podium gebeurt en hoe we ons in het dagelijks leven gedragen. We gedragen ons als acteurs vanaf het moment dat we de "kledingkast" kiezen, tot de selectie van het masker voor elke situatie in het sociale leven.
Zijn meest representatieve en wijdverbreide werk is Presentatie van het zelf in het dagelijks leven De presentatie van de persoon in het leven dagelijks), gepubliceerd in 1959. Met Herbert Blumer richtte hij in Berkeley, Californië, een centrum voor symbolisch interactionisme op.
Blumer, een leerling van Simmel, Park en Mead, was degene die in 1937 de term 'symbolisch interactionisme' bedacht. Hij studeerde aan de Universiteit van Chicago en was een prominent lid, secretaris en later president, van de American Sociological Society.
Blumer, die zich verzette tegen andere sociale theorieën van het moment, zoals functionalisme of behaviorisme, bevestigde dat de basis van sociale analyse in het individu zou moeten liggen, en niet in externe situaties, zoals conflicten tussen klassen of normatieve voorschriften..
Om de symbolische wereld waarin mensen zich ontwikkelen te begrijpen, stelde hij een soort onderzoek voor gebaseerd op nauw contact met mensen. Zijn belangrijkste werk is Symbolisch Interactionisme: perspectief en methode (1969).
Andere belangrijke leden bij de ontwikkeling van deze sociale theorie en die deel uitmaakten van de Chicago School waren Charles Horton Cooley (1864-1929) en Walter Lippman (1889-1974).
Cooley stelde de theorie van het 'spiegelzelf' voor (het subject construeert zichzelf door zich voor te stellen hoe anderen het zien); Lippman bestudeerde niet alleen intellectueel en journalist, maar ook de rol van de media en de spanning tussen kapitalisme en democratie.
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.