Dood, die geweldige leraar

Ik probeer al een hele tijd rond te gaan, te proberen, te proberen ... te worden, te doen, te voelen, te controleren. Ik vecht al een hele tijd om iemand te zijn die ik zou moeten zijn. Alsof er op een afgelegen, kortstondige, etherische plek iets verborgen was dat de beloofde schat kon vinden door daar te komen.

Plots komt de dood en wordt in mijn gezicht geplant. Het vertelt me ​​dat het leven al spiritueel is, dat het leven alleen loopt en dat dezelfde stroom die ons de ene dag op een dag brengt, ons meeneemt als ze dat zo acht.

De dood komt en legt me uit dat het lichaam afneemt en blijft en de ziel vertrekt. De essentie, het onzichtbare, het ongrijpbare. Hij zegt me geen zorgen te maken ... dat het lichaam geleidelijk zal vervagen, maar dat dit vluchtige en oneindige deel net aan een nieuw avontuur begint.

Hij zegt me te buigen voor de persoon die dapper is geweest om zijn laatste adem te halen, omdat hij dezelfde God is die hier op aarde is geïncarneerd en uitgetreden.. Hij verwijdert luchtspiegelingen en valse ideeën en overtuigingen, en legt uit dat wijsheid in iedereen aanwezig is.

Dat we diep in ons hart hetzelfde zijn, voorbij de vorm en geest die we besluiten te ontwikkelen. Hij vertelt me ​​dat het onzichtbare veel groter is dan het zichtbare, en dat we ons als een glijbaan moeten laten vallen op elk moment dat voorbijgaat, alsof we stoute en nieuwsgierige kinderen zijn voor de show die ons wordt gepresenteerd..

De dood legt me uit en vertelt me ​​dat we hier een geweldige kans hebben om veel verschillende ervaringen op te doen, en dat het niet de moeite waard is om ons tegen te houden vanwege angsten of twijfels. Dat dit kortstondig is, even vluchtig als een druppel die van de dauw valt en smelt op de vochtige aarde. En dat net als de persoon die nu voor me ligt, ik in een oogwenk degene zal zijn die op een dag naar het hiernamaals vliegt.

En dan vraag ik me af: waarom zijn we bang? En de dood antwoordt mij: omdat je denkt dat dit nooit zal eindigen, en omdat je jezelf te veel gelooft. En dan denk ik dat het beter is om op elk moment uit te rusten, observeren zonder te veel te willen bemoeien of controleren. Weten hoe lief te hebben met een open hart en voorwaartse handen voor degenen die ze willen nemen.

De dood zegt me dat er geen verschil is. Hij legt me uit dat alles hetzelfde is. Dat deze persoon die lijkt te vertrekken alleen van vliegtuig verandert, naar een ander boven elkaar gaat waar hij zijn weg zal vervolgen.

Hij vertelt me ​​dat het als een dubbelzijdige spiegel is, dat hoezeer we de andere kant ook niet zien, dit niet betekent dat het niet bestaat. Hij legt me uit dat de dood net zo levend is als het leven, aangezien het niet de dood zelf is, maar eerder een transmutatie, een metamorfose, een verandering..

De dood is ijskoud, en het aanraken met je handen herinnert me eraan dat het de moeite waard is om, zolang we hier leven, te profiteren van de warmte van degenen om ons heen. Dat de hartslag die werkt sinds we aankwamen, niet het zwijgen opgelegd mag worden door schaamte, en dat het geven van knuffels en kusjes ervoor zorgt dat deze levende warmte zich vermenigvuldigt met duizend.

De dood zegt me dat ik me niet moet verstoppen, dat we het durven, dat we zeggen dat ik zo vaak als nodig van je hou, en dat we degenen die er om geven eraan herinneren hoe speciaal ze zijn en hoe dankbaar we zijn dat ze er zijn..

De dood zet me op zijn schoot en vraagt ​​me niet bang te zijn, dat ik op de dag dat ik arriveer alleen maar moet proberen een sprong in de leegte te maken, een blijk van vertrouwen in het aangezicht van het onbekende dat me zal leiden tot het kennen van onvoorstelbare werelden. ver.

En hij zegt me dan ook niet ongeduldig te zijn. Dat tijdens het leven alles komt wanneer het moet, en dat je beter ontspannen kunt leven. De beste dingen verschijnen op de onverwachte momenten, en die creativiteit en inspiratie kunnen niet worden afgedwongen.

Hij vraagt ​​me om te vertragen, om meer na te denken. Dat ik verliefd word op elk detail, en dat ik naar alles kijk wat ik mis omdat het op het eerste gezicht nutteloos kan zijn. Soms zijn de meest waardevolle geheimen verborgen. Hij zegt me geen zorgen te maken over de toekomst, dus wat maakt het uit? Tijd bestaat niet en het willen controleren wat er zal gebeuren is slechts een bedrog dat mijn energie en aanwezigheid wegneemt.

In de eeuwen van eeuwen is dit moment een zandkorrel in een eindeloze woestijn. Het heden strelen is op dit moment een manifeste eeuwigheid. Spiritualiteit vereist geen inspanning. Spiritualiteit is nu, en alles wat eruit komt, is niet spiritueel.