Er zijn maar weinig mensen die de dood accepteren als een natuurlijk en normaal proces in het leven en degenen die dat wel doen, hebben waarschijnlijk een gelukkiger leven
De dood is een onbekende stap in ons bestaan en alleen degenen die een ervaring hebben meegemaakt die op het punt van de dood staat, hebben de kennis om te weten dat het gevoel dat met de dood gepaard gaat comfortabel is. De ervaringen van deze mensen die op een gegeven moment bijna omkwamen, vallen samen in een aangenaam gevoel.
De angst voor de dood remt ons leven omdat bij veel handelingen niet wordt nagedacht over het gevaar dat ze met zich meebrengen. We worden zwak, catastrofaal omdat we niet begrijpen in hoeverre de grote beslissing genomen wordt om ons van ons leven te ontdoen, vaak in de overtuiging dat het niet eerlijk is. We besteden de helft van ons leven aan het inroepen van de vergeving van een God of het oplossen van oude fouten om meer tijd te krijgen. Maar tijd waarvoor? Zodat ons uitgeputte lichaam deze realiteit blijft beleven.
Ieder mens zal een andere levensfilosofie hebben, met hun overtuigingen en religies en hiermee ben ik niet van plan mezelf te laten zien dat ik me bewust ben van de waarheid, onder andere omdat ik dat niet ben, maar ik wil wel wijzen op je innerlijke omdat de promotie ervan veiligheid en vertrouwen schept en bijgevolg een pijnloos leven.
Ware genegenheid bestaat niet in het rouwen over het proces van de dood, maar in het bedenken om uit het verdriet te komen.
Dat gevoel dat ons achtervolgt bij het overlijden van een geliefde, noemen we "verdriet". Wanneer een geliefde sterft, voelen we ons eerst verloren, oneerlijk behandeld, omdat we abrupt van hun zijde zijn gerukt. We verwerpen de pijnlijke realiteit alsof het een nachtmerrie was en toen onze geliefde wakker werd, leefde hij weer. Dit proces is ons verdedigingsmechanisme, zodat het ik dat we bewonen niet zo veel lijdt. We bedenken duizend verschillende manieren om het te ontkennen, mentaal door het verleden heen. Maar in dit proces van pijn en verdriet komen we tot een herkenning van de pijnlijke realiteit die evolueert naar onze eigen herintegratie in het leven dat we leiden, de herinnering aan onze geest vasthoudend, maar vorderingen maken met de wederopbouw van ons eigen bestaan..
Verdriet is een noodzakelijk en natuurlijk proces om onze geest te genezen en wordt gebruikt wanneer we iets of iemand van wie we houden, verliezen. We moeten onze gevoelens over de dood begrijpen en accepteren, de overtuiging opnemen dat het een natuurlijk proces in een leven is en dat de betekenis ervan meer te maken heeft met vernieuwing en begin dan met einde of straf. Het is een natuurlijk proces dat ons naar een nieuw ontwaken leidt, omdat er iets in je is dat je dat vertelt en dat we de ziel noemen, degene die je fysieke lichaam huisvest en die onzichtbaar en dimensieloos is. Deze gedachte zal veiligheid bieden en de angst voor die mysterieuze ervaring weghouden..
De houding die we hebben ten opzichte van de dood hangt sterk af van onze omgeving, zowel cultureel als gezin. Onze overtuigingen zijn geërfd of geleerd van wat we horen en het is, naarmate we volwassen worden en volwassen worden, dat we vaak die overtuigingen in twijfel trekken die zo in ons wezen aanwezig zijn..
Geconfronteerd met elke situatie, is het ergste dat kan gebeuren de dood zelf en dit is een volkomen natuurlijk feit, waardoor emoties zoals angst of depressie overbodig zijn..
Het onderwerp dood is veel bestudeerd in de verschillende beschavingen die deel uitmaken van ons universum, omdat het onderwerp onbekend is voor de mens. Velen zijn overeengekomen om te spreken van een plotselinge dood vanwege de hulpeloosheid of hopeloosheid van de mens. Martin Seligman was de persoon die de meeste gegevens over het onderwerp schreef, zowel bij mensen als bij dieren.
Het lijkt erop dat wanneer mensen of dieren beseffen dat hun acties hun werkzaamheid verliezen, dat er geen hoop meer is, ze vatbaarder worden voor het proces dat de dood wordt genoemd. We verliezen de controle over gebeurtenissen en dit leidt ertoe dat we omkomen.
Sommige situaties die hebben geleid tot wat wij hulpeloosheid noemen, zijn: depressieve reactie als gevolg van een zeer nabij verlies, zoals de dood van een moeder, oncontroleerbare situaties zoals concentratiekampen na een oorlog, ellende, enz..
De stappen die in hulpeloosheid worden herhaald zijn: controleverlies, depressie, hopeloosheid en onverwacht overlijden. Het is zoiets als zelfmoord, maar zonder de trekker over te halen of enige actie te ondernemen om het te bereiken. Het is alsof je jezelf in de steek laat terwijl je op de dood wacht.
Om deze beschouwing af te sluiten, gaan we een geval van hulpeloosheid bij dieren aanhalen, in het bijzonder bij een makaakwelp, bestudeerd door Dr. I. Charles Kaufman, dat letterlijk te vinden is in Martin EP Seligman's boek "Helplessness" Ed. Debate (p. 243-244):
“De eerste dood vond plaats bij een van de welpen die eerder was geboren, met een leeftijd van vijf maanden en zeven dagen. Hij stierf op de negende dag nadat hij van zijn moeder was gescheiden. De autopsie bracht geen pathologie aan het licht die zijn dood zou kunnen verklaren. De puppy vertoonde eerst een beeld van opwinding en later depressie, een plotselinge afname van zijn spel en isolatie van andere dieren, en uiteindelijk stierf hij plotseling. "
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.