De pastorale roman, in de universele literatuur is het dat literaire genre van proza dat wordt gekenmerkt door zijn idealisering van het pastorale leven en het boerenleven in het algemeen. Het heeft ook uitstapjes naar sentimentele afleveringen die de Renaissance-geest uitdrukken (vandaar dat dit een Italiaans genre is).
De initiatiefnemer van dit type roman was Theocritus in de 3e eeuw voor Christus. C. hoewel het pas in de 16e eeuw duurde voordat deze vertelvorm zijn maximale glans bereikte met auteurs zoals Jorge de Montemayor.
Wat de context betreft: de pastorale roman is een genre uit de Renaissance dat zich afspeelt in de Spaanse Gouden Eeuw en dat zijn directe oorsprong had in Italië en later in Portugal. Kort nadat het in de Spaanse taal was ontwikkeld en van daaruit, na zijn groeiende populariteit, ging het over naar de rest van Europa, met meer nadruk op Frankrijk, Duitsland en Engeland..
De invloed op bepaalde schrijvers was zo groot dat velen het gebruikten om een stap verder te gaan in de brieven en nieuwe literaire vormen te creëren.
Artikel index
De ontwikkeling van de pastorale roman situeert zich onder twee fundamentele kaders. De eerste verwijst naar de passage van dit genre door de 15e en 16e eeuw, met zijn intrede in de Renaissance. En de tweede betreft de groepen teksten die zijn gecomponeerd tijdens de Spaanse Gouden Eeuw, een periode van belangrijke vooraanstaande schrijvers..
Zoals gezegd is de pastorale roman een genre dat wordt gekenmerkt door de herdersdialoog over liefde die uit Italië komt. Dit komt omdat de initiatiefnemer de Italiaanse schrijver Jacopo Sannazaro (1458-1530) met de zijne was Arcadia, gepubliceerd in 1504.
Op hun beurt publiceerden tijdgenoten van Sannazaro, zoals de Portugees Bernardim Ribeiro (1482-1552), werken van dezelfde stijl als Menina en moça Menina en deerne, in het Spaans), na zijn dood.
In die zin werd Ribeiro's roman niet helemaal pastoraal verklaard, hoewel het de eerste roman in zijn soort op het Iberisch schiereiland was, terwijl die van Sannazaro de pionier was in het schrijven in een Romaanse taal..
Al snel publiceerde Jorge de Montemayor (1520-1561) De zeven boeken van Diana (1558), Portugees die de eerste herdersroman in de Spaanse taal schreef.
Als gegevens schreef Jorge de Montemayor de zijne Diana gebaseerd op een vertaling gemaakt van de Liefdesdialogen (gepubliceerd in 1535) en wiens auteur León Hebreo was, een Portugees-joodse arts die in 1492 van het Iberisch schiereiland werd verdreven.
Montemayor deed daarom meer dan een van de grondstenen van de pastorale roman leggen, dat wil zeggen, hij had de leiding over het continuïteit van een literaire traditie die veel eerder dateerde..
Op deze manier verspreidde de pastorale roman, die aanvankelijk in Romaanse talen werd gecultiveerd (hij werd zelfs in het Frans geschreven), al snel naar de Germaanse talen, en daarom werden ze gelezen in Engeland en Duitsland..
In feite is het bekend dat Shakespeare kennis moet hebben gehad van enkele exemplaren van deze verhalen die in het Engels werden vertaald door middel van de Hispanist Bartholomew Young, die goed bekend was met het werk van Montemayor..
Later oefende de pastorale roman zijn invloed uit op auteurs als Miguel de Cervantes en de zijne Galatea, gepubliceerd in 1585, naast de respectieve parodie van dezelfde schrijver in zijn Quichot.
In deze klassieker van Latijns-Amerikaans verhaal en universele literatuur vertelt Cervantes hoe een priester de stad van het vuur heeft gered. Diana van Montemayor, waarop hij een kleine editie wilde laten maken waarin een scène werd gecensureerd die hij niet prettig vond.
Hoewel de pastorale roman niet meer succes had dan de ridderroman, is het waar dat hij een reeks nieuwe aspecten introduceerde.
In die zin introduceerde dit genre verschillende thema's in hetzelfde verhaal. Daarom kon de lezer ontdekken dat er in hetzelfde boek argumenten waren die varieerden van pastoraal tot ridderlijk en van Moors tot grens. Op deze manier vertegenwoordigde dit genre een nieuwe generatie creatieve Spanjaarden..
In verband met het bovenstaande heeft de pastorale roman invloed gehad op de totstandkoming van de moderne roman met geschenken van Cervantes. Op zijn beurt put de pastorale roman uit het eclogue waar de herders zich op een aangename plek bevinden die geen specifieke plaats nodig heeft om de liefdesaffaires waarmee ze te maken hebben te vertellen zonder de kern van het verhaal te veranderen..
Kortom, de pastorale roman heeft een Virgiliaanse essentie, met een traditie die eraan herinnert Landelijk door Virgilioen die zijn versieed in Sannazaro. (De auteurs van de Gouden Eeuw waren fervente bewonderaars van de klassieke Latijnse dichter).
Natuurlijk heeft de roman van herders een tekst die verwijst naar de Castiliaanse tradities en het drama van de eclogues die al aan het einde van de 15e eeuw werden onthuld, maar die volwassen werden in de 16e eeuw, dat wil zeggen wanneer het genre zijn hoogtepunt bereikt. ..
De essentie van de pastorale roman vertoont op deze manier schommelingen die gaan van komedie tot tragedie, met een enorme literaire verscheidenheid die wordt waargenomen in de taalregisters en ook in de complexiteit van zijn gevoelens..
De eclogue van zijn kant maakt gebruik van zijn manier om een verband te leggen tussen het gebied waarop de feiten worden beschreven en de realiteit die buiten de tekst valt, wat niets anders is dan de wisselvalligheden die in de liefde bestaan..
Bovendien maakt de pastorale roman het literaire universum niet ingewikkeld, maar eerder vereenvoudigd en gericht op de gevoelens die worden ervaren, of meer specifiek op de gevoelens van de personages, die enkele licenties nodig hebben met betrekking tot de band met de samenleving..
Het pastorale verslag is dus experimenteel, aangezien de auteur de relaties van genegenheid test in samenhang met de retoriek waarmee het is geschreven en beschreven. Met andere woorden, de pastorale roman is experimenteel omdat hij met vallen en opstaan is geschreven, dat wil zeggen, de auteur van dit genre probeert verschillende opties, schudt ze door elkaar en schrijft ze.
Het resultaat is echter verre van middelmatig en veroordeeld tot de vergetelheid, aangezien de pastorale roman is bereikt, zoals gezegd, sluit aan bij de postume literaire traditie.
Op deze manier is wedergeboorte de sleutel tot het ontstaan van dit genre, omdat het ideeën nieuw leven inblaast waarvan men dacht dat ze verdwenen of vergeten waren, waaronder de ideeën van de Grieks-Romeinse klassiekers..
Samengevat, en uitgaande van de voorgaande beschrijvingen, zijn de kenmerken van de pastorale roman de volgende:
De pastorale roman is geschreven in het Italiaans, Spaans en Portugees, hoewel er ook essays zijn in het Frans, Engels en Duits, zij het in mindere mate.
De superioriteit van dit literaire genre omvatte echter de Castiliaanse literatuur, waarin het, gezien zijn populariteit, werd vertaald in andere talen die een voertuig vormden voor de beroemdste auteurs van die tijd, zoals William Shakespeare, om delen van enkele van zijn meest opmerkelijke werken.
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.