De voorzorgsmaatregel o Het voorzorgsbeginsel verwijst naar de reeks beschermingsmaatregelen die worden genomen in een situatie waarin er een wetenschappelijk mogelijk maar onzeker risico bestaat op het toebrengen van schade aan de volksgezondheid of het milieu.
De snelle ontwikkeling van wetenschap en technologie heeft de samenleving veel vooruitgang gebracht, maar ook veel risico's voor het milieu en de menselijke gezondheid met zich meegebracht. Veel van deze risico's kunnen niet wetenschappelijk worden bewezen, hun bestaan is slechts hypothetisch.
De toewijding aan het milieu en de wereld die toekomstige generaties zullen erven, heeft ertoe geleid dat de samenleving voorzorgsbeginselen heeft toegepast in het licht van de wetenschappelijke en technologische vooruitgang. Daarom omvat dit principe een reeks maatregelen die in een bepaalde situatie worden toegepast en die hun oorsprong vinden in de ethiek vanwege een gebrek aan wetenschappelijk bewijs..
We kunnen niet zeggen dat het voorzorgsbeginsel een nieuw concept is, maar de reikwijdte die het heeft gekregen, is nieuw. Oorspronkelijk gold het voorzorgsbeginsel vooral voor milieukwesties; in de loop van de tijd is het concept geëvolueerd en wordt het veel breder toegepast.
Artikel index
Er zijn talloze definities van dit concept te vinden in internationale verdragen en verklaringen, maar ook in de ethische literatuur. Door een vergelijkende analyse van veel hiervan is het echter mogelijk om enkele inherente kenmerken van deze ethische praktijk vast te stellen:
Het wordt toegepast wanneer er wetenschappelijke onzekerheid bestaat over de aard, omvang, waarschijnlijkheid of causaliteit van een bepaalde schade.
In dit scenario is speculatie alleen niet voldoende. Het bestaan van een wetenschappelijke analyse is noodzakelijk en dat het risico dat wordt gevormd door de wetenschap niet gemakkelijk kan worden weerlegd.
Aangezien het voorzorgsbeginsel betrekking heeft op schade waarvan de gevolgen weinig bekend zijn, is het niet nodig om de impact te kwantificeren om het toe te passen..
Als er een zekerder scenario beschikbaar is, waarin de impact van de schade en het risico kan worden gekwantificeerd, wordt het principe van preventie toegepast..
Het voorzorgsprincipe houdt zich bezig met die gevaren die als onaanvaardbaar worden beschouwd. De overweging van onaanvaardbaar verschilt in de verschillende verdragen over de term: sommige spreken van "ernstige schade", andere van "schade of schadelijke effecten" of "ernstige en onomkeerbare schade".
Alle definities die in de literatuur over het concept beschikbaar zijn, komen echter overeen bij het gebruik van termen op basis van waardenschalen. Het voorzorgsbeginsel is dan ook gebaseerd op een moreel oordeel over de schadeadministratie..
De maatregelen die in het kader van een voorzorgsbeginsel worden genomen, moeten in verhouding staan tot de omvang van de schade. De kosten en de mate van verbod zijn twee variabelen die helpen om de evenredigheid van de maatregelen te beoordelen.
Binnen het voorzorgsbeginsel worden maatregelen vastgesteld om de kans op schade te verkleinen of weg te nemen, maar zijn er ook maatregelen om de schade te beheersen als deze zich voordoet..
Geconfronteerd met een onzeker risico, worden continue leerprotocollen toegepast. Door op een systematische en continue manier te zoeken om het risico te begrijpen en te meten, kunnen de bedreigingen die onder het voorzorgsbeginsel worden behandeld, worden beheerd onder meer traditionele risicobeheersingssystemen.
Net zoals de definitie van het concept divers is, zijn ook de toepassingen ervan. Enkele gevallen waarin het voorzorgsbeginsel is toegepast, zijn de volgende:
Hoewel sommige auteurs bevestigen dat het voorzorgsbeginsel in Zweden werd geboren, bevestigen vele anderen dat Duitsland werd geboren met het wetsontwerp uit 1970.
Dit wetsontwerp, goedgekeurd in 1974, had tot doel de luchtverontreiniging te reguleren en de verschillende bronnen van vervuiling te reguleren: lawaai, trillingen, onder andere..
De delfstoffenwinning van asbest begon in 1879. In 1998 bereikte de wereldwinning van dit materiaal twee miljoen ton. In het begin waren de schadelijke effecten van dit materiaal op de menselijke gezondheid niet bekend; momenteel bekend als de belangrijkste oorzaak van mesothelioom.
De moeilijkheid om het oorzakelijk verband tussen dit mineraal en mesothelioom te relateren, was dat de incubatie van deze ziekte erg lang is. Als de ziekte eenmaal is vastgesteld, is deze echter binnen een jaar dodelijk.
In deze context van wetenschappelijke onzekerheid zijn door de geschiedenis heen verschillende alerts en interventies uitgevoerd om de schade te beperken..
In 1898 waarschuwde de Britse industriële inspecteur voor de schadelijke effecten van asbest. Acht jaar later, in 1906, stelde een Franse fabriek een rapport op met daarin de dood van 50 textielarbeiders die waren blootgesteld aan asbest. In hetzelfde rapport werd aanbevolen om controle uit te oefenen op het gebruik ervan.
In 1931, na verschillende wetenschappelijke tests en de publicatie van de Merewether-rapport, Het Verenigd Koninkrijk heeft een verordening vastgesteld inzake het gebruik van asbest bij fabricageactiviteiten.
Deze verordening verplichtte bedrijven ook om werknemers die getroffen zijn door asbestose te vergoeden; deze regeling werd nauwelijks nageleefd.
In 1955 toonde Richard Doll wetenschappelijk bewijs van het hoge risico op longkanker dat wordt geleden door werknemers die zijn blootgesteld aan asbest in de Rochdale-fabriek in het Verenigd Koninkrijk..
Vervolgens werden verschillende rapporten gepubliceerd waarin mesothelioomkankers werden geïdentificeerd in onder meer het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en Zuid-Afrika. Tussen 1998 en 1999 was asbest in de Europese Unie verboden.
Tegenwoordig is bekend dat als de toepassing van maatregelen was vastgesteld terwijl het risico aannemelijk maar niet aantoonbaar was, duizenden levens zouden zijn gered en miljoenen dollars zouden zijn bespaard..
Ondanks de maatregelen die in ontwikkelde landen worden toegepast, blijft het gebruik van asbest echter wijdverbreid in ontwikkelingslanden..
Het voorzorgsprincipe wordt momenteel verzameld in behandelde nummers van over de hele wereld. Enkele hiervan zijn als volgt:
- Bamako-conventie (1991), waarin het verbod op de invoer van gevaarlijk afval in Afrika is vastgelegd.
- Verdrag van Stockholm (2001) inzake organische verontreinigende stoffen.
- Ministeriële verklaring van de OESO (2001) over het beleid inzake duurzame ontwikkeling.
- Verordening inzake voedselveiligheid in de Europese Unie (2002).
Niemand heeft nog op dit artikel gereageerd.